อนุทิน 120425

วันนี้เป็นอีกวันที่เราอยู่กับตัวเองมากที่สุดมากจนบางครั้งได้ยินเสียงภายในใจของตัวเอง. มันบอกไม่ถูกรู้แต่ว่า มันเหงาลึกข้างใน

มันเป็นการหยุดที่ทำให้เราได้อะไรหลายอย่างมาก ได้รู้ว่าตัวเองคิดอะไร ทำอะไร อยากคิดอะไรอยากทำอะไร. รู้อะไรอยากรู้อะไร หนีอะไรกำลังตามหาอะไร. ไมรู้สินะ. มันอยู่ในใจทุกเรื่องราวแบบนี้เขาเรียกว่าฟุ้งซ่านหรือเปล่านะ คงเกือบแล้วนะ

อีกไม่นานลูกๆคงกลับมาจากโรงเรียนแล้วนะคราวนี้เราคงจะอยู่อย่างสงบไม่ได้แล้วเราต้องใช้พลังที่สะสมมาทั้งวันวันนี้ไปทำใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นจำไว้อย่าใช้อารมณ์เด็กก็คือเด็ก โดยเฉาะเด็กสามคนนี้เป็นลูกเรา ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเราต้องยอมรับเขาให้ได้ในสิ่งที่เขาเป็นนะ