อนุทิน 119677
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
เขียนเมื่อชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร..วันนี้มีวัยรุ่นสามีภรรยา บ้านอยู่หลังโรงเรียน สามี(ที่เคยติดยาบ้า)จับได้ว่า ภรรยาจะไปมีสามีใหม่ ให้ไปช่วยงานนอกบ้านก็ไม่ยอมไป อยู่บ้านก็ไม่ช่วยแม่สามีทำงาน ลูกเต้าก็ไม่สนใจ สามีโมโหหนัก ลงไม้ลงมืออยู่เป็นเวลานาน เสียงดังโหวกเหวกไปทั่ว ผมไม่ได้ออกไปยุ่งเกี่ยว บอกครูและนักเรียน เรียนไปตามปกติ แต่แล้วก็ต้องยุ่ง เพราะภรรยาที่ถูกทุบตี วิ่งหน้าช้ำ ปากเขียว ร้องไห้ลั่น บอกครูช่วยด้วย มันจะฆ่าหนู ผู้หญิงวิ่งมาหาผมที่ห้องพักครู เธอล้มลง ผมดึงมือเธอส่งให้ครูผู้หญิง ฝ่ายสามีตามมาทัน บอกเรื่องของครอบครัวผม ครูไม่ต้องยุ่ง...ผมยกมือไหว้(ด้วยความกลัว) กอดเอวเขาไว้ คลำหามีดและปืน รู้ว่าไม่มีก็อุ่นใจ ผมพูดกับผู้ชาย..ตาก็มองผู้หญิงที่กำลังอาเจียนและเจ็บปวดในท้อง คงจะช้ำใน "ครูขอเถอะนะ..แฟนเธอเขายอมแล้ว เขาเจ็บมากแล้ว " ฝ่ายสามีฟังผม ยืนกัดกรามด้วยความโกรธ สักครูหนึ่งก็พูดขึ้นว่า "ไป..กลับบ้าน อย่าให้กูโมโหอีกนะมึง " ผมโล่งอก ก้มมองชุดที่สวมใส่วันนี้ ชุดครูสีกากี ช่างศักดิ์สิทธิ์จริงๆ เอาคนชั่วอยู่เหมือนกัน
ความเห็น (1)
เฮ้อ โล่งอก นึกว่าพระเอกของเรื่อง(ผอ.ชยันต์) จะต้องเจ็บตัวซะแว้วว