อนุทิน 118625

ตื่นตีสี่ย่ำรุ่ง

 ลุกมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานขณะที่คนอื่นยังหลับสบาย 

ออกจากบ้านเดินทางมารอรถเมล์ท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำลงมาจนรองเท้าเปียกปอน

ตีห้ากว่าๆ มองไปทางไหนก็มืด มีเพียงแสงไฟบนถนนเท่านั้น

ตีห้าครึ่งวิ่งขึ้นรถ นั่งมองวิวมืดข้างทางผ่านสายฝน

สองชั่วโมงครึ่งจากบ้านถึงที่ทำงาน

จากเคยนั่งดูวิถีชีวิตจากผู้คนรอบข้าง

ผ่านไป5ปี นั่งหลับจนเกือบถึงที่หมาย

รีบๆๆวิ่งไปให้ทันเวลางาน จนเกือบไม่ได้ทักทายคนรอบข้าง

ถึงที่ทำงาน เริ่มงาน ทำงาน ดูแลผ้ป่วย อายุ รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อแม่ปู่ย่าตายายเรา ซึ่งเราไม่มีโอกาสดูแล

เวลาผ่านไปถึงห้าโมงเย็นเลิกงาน. รีบวิ่งวิ่งไปขึ้นรถกลับบ้าน

สองชั่วโมงครึ่งจากที่ทำงานไปถึงบ้าน

นั่งหลับไปตลอดทาง

ถึงบ้านแล้ว ยังคงมืดเหมือนเดิมกับเวลาที่มา ตีห้ากับหนึ่งทุ่มเกือบทุกวัน.   มา5ปี

กับความสุขที่เราเลือกเอง

แต่ตอนนี้ ต่างกันที่ไม่มีโทรศัพท์จากบ้าน เสียงของแม่ที่คอยถามว่าตอนนี้ถึงที่ไหนแล้ว ได้ขึ้นรถแล้วหรือยัง

จากที่เคยรำคาญ มาตอนนี้กลับถวิลหาสิ่งที่ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

ความสุขของครอบครัว บางครั้งมันคือความสุขของเราหรือเปล่า บางครั้งเคยคิด

ให้คำตอบกับตัวเองที่ทำได้อยู่ทุกวันมันคือความสุขที่เราเลือกแล้ว......