อนุทิน 118190
วราภรณ์
เขียนเมื่อ-
เด็กชายบอลซึ่งอยู่ข้างบ้านฉัน เรียนอยู่ชั้น ม.๒ อยู่กับยายเพราะแม่ทิ้งไปนานแล้ว พ่อไปมีภรรยาใหม่
เดินมาหาฉันด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
บอล : "ครูหน่อยครับ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยครับ โทรศัพท์ตู้เสียโทรไม่ได้"
ฉันหยิบโทรศัพท์ให้ยืม และได้ยินเสียงโต้ตอบระหว่างพ่อลูก ได้ความว่าลูกต้องการให้พ่อพาไปซื้ออุปกรณ์
การเขียน แต่พ่ออ้างว่ายุ่งมากไม่มีเวลาซ้ำตัดบทด้วยความรำคาญ
ครูหน่อย : "อุปกรณ์การเขียน ราคาเท่าไรคะ ? " ฉันถามเด็กเพราะรู้สึกสงสารเมื่อเห็นยืนคอตก
บอล : ยี่สิบกว่าบาทครับ
ฉันส่งเงินใ้ห้บอลสี่สิบบาท แล้วให้ไปซื้อเอง บอลยิ้มด้วยความดีใจและยกมือไหว้ เด็กเดินจากไป
พร้อม ๆ กับทิ้งความหดหู่และสะท้อนใจให้ฉัน "บาปบริสุทธิ์" เต็มบ้านเมืองใครจะเยียวยาหัวใจที่ปวดร้าว
ธรรมทิพย์
๙ ธันวาคม ๒๕๕๕
ความเห็น (1)
รู้สึกว่า น่าตกใจมากเหมือนกันค่ะครู
วิธีคิด และการปฏิบัติต่อเด็กของผู้ใหญ่
ช่วงนี้ อยู่กับเด็กๆ และรับรู้วิธีอยู่กับเด็กของผู้ใหญ่
สังเกตได้ว่า การปฏิบัติของผู้เฒ่าผู้แก่ ไม่มีปัญหา เพราะเมตตาเป็นทุน
แต่ผู้ใหญ่วัยทำงาน น่ากลัว...ทั้งฝังปม ทั้งกรีดแผล ...
กำลังหาวิธีพูดกับผู้ใหญ่ที่พอคุยได้อยู่ว่า อันตรายอย่างไร
อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ