อนุทิน 117412
อนรรก วจวาจา
เขียนเมื่อนี่เป็นการเปิดใจอย่างจริงจังครั้งแรกในชีวิตของฉันที่ หวังว่ามีใครสักคนมาอ่านและจะขอให้เค้านั้นเข้าใจแบบไร้เหตุผลไรคำถาม
ฉันป่วยด้วยโรคซึมเศร้ามา3ปีกว่า โดยทุกอย่างเริ่มจากตัวเอง สังเกตุตัวเอง หาข้อมูลเอง จนแน่ใจว่าเราไม่ปรกติและไม่สามารถควมคุมอารมณ์ได้เลย
ฉันเป็นคนร่าเริง ชอบพบปะผู้คน แต่พอหลังๆมาเริ่มมีอาการแยกจากเพื่อน ที่ๆฉันอยู่นั้น เป็นบ้านเช่ากับเพื่อนที่ อยู่กับ หลายคน และขอยอมรับว่า มันเป็นแหล่งมั่วสุ่มดีๆนี่เอง ทั้ง ซื้อ ขาย สารเสพติด โดยที่ ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะเราอยู่ด้วยกัน และ ฉันเองก็ผลาดเสพ ทั้ง กัญชา ไอซ์ ม้า และ อี ยอมรับจริงๆว่า มันสนุกมาก สนุกจริงๆ ทุกครั้งที่ไปเที่ยวมันจะต้องมี ยาอี หรือ หนม ที่เราเรียกกันติดปาก แต่ฉันกล้ายอมรับว่าเสพแต่ไม่ใช่ทุกวัน เป็นประจำ เล่นเพราะอยากเล่น ไม่เกี่ยวกับใคร เห็นคนอื่นเสพได้ ไม่รู็สึกอยากหรือ ทรมารแต่อย่างใด จนถึงทุกวันนี้ที่ เลิกอย่างเด็ดขาด ใครเสพ ไม่มีส่วนทำงห้ชีวิตฉันเด็ดร้อน
หลังจากที่ใช้ชีวิตแบบนั้นมา1 ปี บ้านที่เคยเป็นบ้านก็กลายเป็นแหล่งมั่วสุ่ม จากฉันที่เคยไปนั่งสนุกเฮฮากับเพื่อนก็ ปลีกตัว อยู่แต่ในห้อง ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากคุยกับใครเป็นเวลา กือบๆ2-3เดือน และนอนไม่หลับเลย เป็นเวลา3 อาทิตย์ติดต่อกัน เพราะทุกครั้งที่จะนอน จะได้ยินเสียงตัวเองมาพูดถึงเรื่องต่างๆที่ได้ทำลงไปในวันนั้นๆ จนต้องกินยาแก้แพ้เพื่อให้ง่วงและหลับไป จากแรก1เม็ด จน 4 เม็ด ถึงจะหลับ
และในที่สุดก็ตัดสินใจไปหาหมอ จิตแพทย์เอง ฉันได้เล่าและยอมรับกับหมอแบบทุกอย่างที่ได้บอกไป หมอจึงให้ไป ตรวจเลือด เลยผลปรากฏ ว่า ต่อมไทร์รอยด์ผิดปรกติไป จึงทำให้สารเคมีในสมองผิดปรกติไปถึงเรื่องการควมคุมอารมณ์ หมอบอกแบบนี้ และจนทุกวันนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจว่ายังไง แต่ ต้องกินยา ทุกวัน Sertraline เริ่มที่50g , Fluxon ไม่แน่ใจว่าเขียนแบบนี้รึเปล่า มันเป็นยาแรกๆที่ได้กิน PrenaPil Trazodoneเป็นกลุ่มยาเหล่านี้ ที่เคยได้กิน และ ยังกินอยู่
อาการหลังจากที่รักษากินยา ก็คือ ไม่รู็สึกรู้ร้อนกับใครดีใจไม่มก ตื่นเต้นไม่มาก เศร้าไม่มาก คนภายนอกมักจะมองว่า ถ้าไม่พูดจาไม่ทำไรอะไร ก็เหมือนคนที่ นิ่งไปผิดจากเดิม แต่ สำหรับฉันมันแค่รู้สึกว่า ก็โอเคนี่ ปรกติ สบายๆ แต่ บางช่วงก็รู้สึกเบื่อๆไปสะทุกอย่างแต่ไม่นานก็หาย แต่ก็แอบเก็บกด น้อยใจ และมันก็ผ่านไปไม่เอามาใส่ใจ
ฉันเคยหยุดยาด้วยตนเองเพราะคิดว่า ถ้าทุกวันต้องใช้ชิวิตด้วยจิตแพทย์และยาเหล่านี้ เมื่อไหร่จะอยู่ได้ด้วยตนเอง เมื่อไหร่จะเข้มแข็ง แต่แล้วก็ ผิดคาด เพราะ ฉันไม่สามารถจดจำและควมคุมอะไรได้เลย ไม่รู็ตัวเวลาเข้าห้องนำ้ก็ลืมกดชักโครก ใครพูดอะไร ถามอะไร จะไม่รู้เรื่อง เวลาเดินก็เหมือนจะหงายหลัง มึนหัว เวียนหัว อ้วก อยากนอนอยู่เฉยๆ จนสุดท้ายก็ต้องไปพึ่งหมออยู่ดี และตอนนี้ ก็ตกเป็นทาสของ ยาและยอมรับว่าเราป่วย
ทุกคนในรอบครัวต่างรู้ดีว่า ฉันป่วย แต่ ฉันขอร้องว่าอย่าใส่ใจอย่าโอ๋ อย่าทำผิดปรกติ ซึ่งทุกคนในบ้านก็น่ารักเหลือเกิน ทำอย่างที่ฉันบอกอย่างดี ฉันต้องขอบคุณครอบครัวที่น่ารักและเป็นกำลังใจให้ฉันมาโดยตลอด
ฉันเคยสติแตกแบบไม่รู็ตัว กรี๊สใส่คนอื่นอย่างโมโห ต่อยกำแพง เวลาเคียดก็ทำร้ายตัวเอง หยิกตัวเอง ต่อยตัวเอง ปาข้าวของแบบในหนังเลยหล่ะ ซึ่งตอนี้ ฉันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นอีก
ฉันมีปมในใจคือเกียดพ่อ และไม่ให้อภัยพ่อ ที่ไม่รักฉัน ไม่เคยมาเลี้ยงดูฉันและแม่ ปล่อยให้แม่รับภาระแต่คนเดียว จนแม้กระทั้งพ่อตายแบบไร้ความหมายในชีวิตฉัน ฉันไม่ร้องไห้ไม่รู้สึกอะไร ไม่ใส่เลย แม้กระทั้งงานศพฉันก็ไม่ไป เพราะ เราต่างไม่เคยผูกพันกัน พ่อไปตั้งแต่ฉันเองเล็ก และแม่ดูแลฉันมาคนเดียวจนโต พอพ่อมาจากไป ฉันเลยแค่รู็สึกว่าเหมือนแค่ญาติห่างๆตาย ทุกคนในบ้านต่างรู็ดีว่าฉันเกียดพ่อและไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับพ่อ ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรว่าฉันเหมือนพ่อ ฉันมาังเกตุตัวเอง ไม่ว่าจะสีที่ดวงตาเราก็สีน้ำตานเหมือนกัน มือ นิ้ว ผิด กระ ฉันได้พ่อมาเต็ม แม้กระทั้งนิสัยส่วนตัวที่ แม่เองก็ไม่ได้บอก ฉันเป็นคนเนี๊ยบ มีระเบียบกันสิ่งของ เหมือนพ่อ แต่ฉันไม่ภูมิใจเลย มันก็แค่ ได้ยีนส์จากพ่อมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ถึงใครจะมองว่าฉันอกตัญญู กับพ่อ ฉันก็ไม่เถียง เพราะ ฉันสงสารแม่
ทุกวันนี้ ฉันต้องไปโรงพยาบาลทุกเดือนเพื่อไปรับยา และมีความสุขทุกครั้งที่ไป เพราะ ฉันได้เจอคนที่ป่วยหนักกว่าฉัน คนที่เพี๊ยนๆ คนที่ผิดปรกติ ฉันรู็สึกว่า ถ้าฉันช่วยอะไรเค้าได้ฉันก็อยากทำ ไม่รังเกียด อยากคุย อยากเล่น เพราะ ฉันเชื่อว่าทุกคนมีปมฝั่งใจ ฉันเองเลยอนากเป็นหมอสะเองเลย แต่คงไม่ทันซะแล้ว
สุดท้ายนี้ ประโยชน์ที่ท่านผู้อ่านจะได้รับ ฉันคงไม่รู็ว่าท่านจะเข้าใจและเห็นว่าไร้สาระรึไม่ แต่ มันช่วยชั้นได้เยอาะเลยในเวลานี้ เวลาที่รู็สึกเหมือนไม่มีใคร ขอบคุณ
ความเห็น (1)
ขอมอบบทกวีของพระอาจารย์ประสงค์ ปริปุณโณ เพื่อเป็นกำลังใจให้นะครับ
ยามใด ที่เธอ ท้อแท้
อ่อนแอ หมดสิ้น ความหวัง
ประกาศ โปรดทราบ จงฟัง
เธอยัง มีลมหายใจ