อนุทิน 117278
ทิมดาบ
เขียนเมื่อวันนี้ที่กรุงเทพฯ... ตื่นแต่เช้า...ผมลงมาทำงาน...จากแมนชั่น...ชั้น 7
ลงมากที่ลอบบี้...เห็นน้ำนองบนพื้นถนนข้างนอก...ถามพี่ รปภ. ...ฝนตกตอนกลางคืน
ผมไม่ได้ยินเสียงฝนตกเลย...เพราะอยู่ชั้นสูง...และห้องมิดชิดจากเสียงภายนอก
คิดถึงลูกชาย...จับใจ เมื่อยามฝนตกทุกครั้ง...
เพราะลูกชอบมาซุกตัวกับผม...เมื่อยามฝนตกหนัก...
ฝนตก..มาพร้อมกับความคิดถึงลูกจับใจ
...ลูกยังคงหายใจอยู่ ลูกยังคงอยู่ในหัวใจของพ่อ
หัวใจของพ่อกำลังร่ำร้อง มีลูกกำลังเดินไปมาอยู่ในนั้น
ในวันที่พ่อคิดถึงลูก ในวันที่ฝนตกแบบนี้ พ่อคิดถึงลูก
ปล่อยคำพูดที่บอกว่า คิดถึงลูกไปกับสายลม
คำพูดที่พ่อไม่สามารถจะสื่อมันไปถึงลูกได้
กลายเป็นเสียงถอนหัวใจยาวๆ.......ร่ำร้องอยู่ภายในหัวใจ
หัวใจของพ่อมันเจ็บปวดก็เพราะลูก...ก็เพราะรักลูก
และยังคงเจ็บปวดอยู่เรื่อยมา...
ความเห็น (2)
ขอให้ สนุกที่ กทม ครับ
มาให้กำลังใจค่ะ..ยุคนี้สื่อสารออนไลน์กับลูกชาย..คลายคิดถึงได้บ้างนะคะ..