ตื่นเช้า...ยังอยากนอนต่ออยู่...
นอนนิ่งลืมตาบนเตียงสักครู่...ไม่ได้แล้วเดี๋ยวไม่มีรถ และรถติด
อาบน้ำ แต่งตัว หอบเป๋....ออกจากห้อง...ขึ้นสะพานลอย
แวะกดกาแฟ...เห็นรถสวัสดิการกระทรวงจอกเทียบท่า
รีบวิ่งข้ามถนน...ไปนั่งแถวหลังสุด...
ถึงแล้ว...เดินมาโรงอาหาร...กาแฟยังอุ่นในมืออยู่
เดินมาที่ตึกทำงาน....เห็นความสดใสของต้นไม้
ทำให้เกิดความคิดว่า...ต้องสู้...ต้องสู้...
เสียเวลา...ทิ้งงานมา...ต้องทำให้ได้
ผมมาทำงานคนแรก...เข้าห้องสมุดสำนักงาน...
เจอ "พี่รัตน์" ...เป็นแม่บ้านทำความสะอาด...
ผมเจอพี่รัตน์เพียงเข้าออกห้องน้ำ...สังเกตว่า...พี่จะอ่านหนังสือบนโต๊ะเล็กๆ หน้าห้องน้ำ
ผมชอบคนอ่านหนังสือ...เลยรู้จักตั้งแต่วันจันทร์วันแรกที่มาที่นี้
วันนี้ ...พี่มาทำความสะอาดห้องสมุด...
พี่คุยประวัติให้ฟังยาวเลย...
จากคนที่ไม่รักการอ่าน...มากลายเป็นหนอนหนังสือ
เพราะผมทิ้งหนังสือ...ถ้าเอาขายกิโลละบาท
เลยเลือกเก็บไว้อ่านซะเลย...
เริ่มจากดูดวง...อ่านข่าว...จนมาถึงหนังสือธรรมะ...
ผมได้คำคมจากพี่รัตน์ด้วย...
"โลกกว้างใหญ่แค่ไหน...แต่ใจกว้างใหญ่กว่านั้น..."
อยากให้ใจ...ใหญ่-เล็ก....ร้อน- เย็น...
ต้องหมั่นฝึกฝนและเรียนรู้...
เห็นไหมชีวิตของผม....มีครูอยู่เสมอ...
พี่รัตน์ จบปอหก แต่เป็นครูของผม
ครู คือ ใจของครูที่อยากให้
ลูกศิษย์ คือ ใจของลูกศิษย์ที่อยากเรียนรู้
ไม่มีความเห็น