อนุทิน 116797
ทิมดาบ
เขียนเมื่อตีสามของวันจันทร์ที่ 12 พฤศจิกายน 55....
ผมมาถึงหมอชิตด้วยงัวเงียและความเหนื่อยล้ามาก...เพราะการนอนและนั่งบนรถทัวร์ที่มีพื้นที่แคบและตัวยาวๆ ของผม...ทำให้เกิดอาการปวดหลังอย่างมาก...
ลงรถด้วยการรักษาสติอย่างที่สุด เพราะน้องสาวเตือนว่า โน้ตบุ๊กต้องเอาไว้ติดตัว และมีเป๋ขนาดย่อมอีกสองใบ ใบหนึ่งใส่เสื้อผ้า อีกใบใส่หนังสือ...โอเคจำได้....แบกไว้...และมานั่งบนบันได เพื่อเรียกสติ
มารอรถแท็กซี่....นานมากเพราะใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ คนเยอะมาก...ได้ยินคนข้างๆ คุยกันว่า ไปเอาบุญกฐินบ้าง...และเป็นเช้าวันจันทร์ทำงานวันแรก จึงวุ่นวายมาก...จราจรติดขัด...แบบไม่มีคิว...และขึ้นอยู่กับความพอใจของผู้ขับ...ผมทั้งวางเป๋ และวางบนหลายครั้ง....เดินไปหาที่เหมาะๆ...หลายรอบ...เรียกได้และเปิดประตูรถได้ แต่เขาไม่รับ
ผมเพิ่งรู้ถึงอาการอาเจียนคลื่นไส้อาการเป็นครั้งแรกในชีวิต...เพราะรู้สึกฉุนกับกลิ่นที่ไม่คุ้นเคยเหมือนที่บ้าน....บ้านผมที่อากาศสบาย และมองไปทางไหนก็สวยไปด้วยต้นไม้สีสวย และท้องฟ้าสีคราม
หมอชิตมีกลิ่นเฉพาะ...กลิ่นควันรถ....เหมือนเราเอาเทียนสิบเล่ม จุดไว้ในห้องที่ปิดประตูหน้าต่างมิดชิด...และได้กลิ่นเหมือนปลาเน่า จากน้ำขังที่อยู่ริมทางหน้าผม...จู่ๆ อาการมวนไส้ก็มาจุกที่คอหอย...อาเจียนจะออกแล้ว...แต่บอกกับตนเองว่า...ผมต้องไม่ป่วยที่กรุงเทพฯ....อาการจึงทุเลาเบาบาง...
และแล้วโชคดีผมได้แท็กซี่...คนขับรับผมด้วยแฮะ...ชวนคุยตลอดทาง...เห็นอะไรก็ชวนเราคุย....ผมมาจากไหน...คิดถึงการเกี่ยวข้าว (เป็นธรรมดาของคนอีสานที่มาทำงานที่นี้)....อาการแผ่นดินไหวที่พม่าที่มากระทบถึงกรุงเทพฯ...เรื่องโลกแตก...มาตึกโรงพยาบาลบำราญก็คุยถึงโรคเอดส์....คุยกันไปมาถึงเสาธงใหญ่...จุดหมายแล้ว
ผมเดินลัดเลาะ....กดขึ้นลิฟต์ มาที่ชั้นเจ็ด...มาสมาคมหมออนามัยที่คุ้นเคย....ประมาณหกโมงเช้า...ล้างหน้า และอาบน้ำ จากผนังรู...(แต่ก่อนเป็นรู...ตอนนี้เติมให้มีท่อบ้าง...)
แล้วก็ออกมาอ่านหนังสือ...และเขียนบันทึก ตอนนี้เวลา 7 โมงเช้า...จะลงไปดื่มกาแฟ...และกินข้าว...และจะเดินทางไปทำงานอีกตึกหนึ่ง....ในกระทรวงสาธารณสุข....
บอกตัวเองพึมพำเสมอว่า...วันนี้ต้องนอบน้อมต่อทุกสิ่ง และหวังว่า จะทำแต่สิ่งดีๆ....
เวลา 7 โมงเช้า....
ผมลงจากชั้นเจ็ด....มาดื่มกาแฟก่อนเป็นลำดับแรก...แล้วนั่งอ่านหนังสือและเตรียมงานของตนเอง
มองอะไรเรื่อยเปื่อย...ผู้คนที่กระทรวง....ด้านขวามือของผมเป็นสนามหญ้าเขียวสดชื่นงามตา...และยิ่งทำให้สนามหญ้างดงามมาก...ตรงมีนกพิราบประมาณเกือบสิบตัว....มาหาอาหาร...และหยอกล้อกัน...
แล้วก็ลุกไปดูอาหารเช้า...เห็นผู้ชายท่านหนึ่งกำลังใส่บาตร...
ผมเลยซื้อนมกล่องและน้ำผลไม้...มาถวายพระ....อยู่ที่ไหนก็ทำบุญได้...สุขใจจังครับ
กินข้าวเสร็จเก็บของ....เดินและหอบหิ้วมาไกล...ปวดบ่าขวามาก.....ถึงตึกที่หมายแล้ว...รปภ. ถามหาธุระอะไรครับ...อ๋อ...เชิญชั้นสาม
มีอาจารย์ท่านหนึ่งนั้นอยู่....แล้วมีน้องที่สำนักงาน....เชิญที่โต๊ะทำงานของผม....พารู้จักที่สำคัญ...น้ำดื่ม...กาแฟ...ห้องน้ำ
แล้วสักครู่พี่มดก็มา...ผมยืนหนังสือที่ต้องการให้....ทานข้าวยัง....จะไปนอนที่ไหน..
แล้วก็เริ่มงาน....รออาจารย์ให้ครบองค์ประชุมมาฟังงานผม.....
จะออกหัวหรือก้อยนะ...แต่ตั้งใจและพยายามอย่างดีที่สุด
เหมือนอาจารย์...หยั่งราก ฝากใบ...ที่เขียนไว้ในอนุทินเช้าวันนี้
"บ่อยครั้งความพยายามมีค่ามากกว่าความสำเร็จด้วยซ้ำ...”
ความเห็น (2)
- เป็นกำลังใจในช่วงเวลาที่ต้องปรับตัวกับบรรยากาศใหม่ ๆ ค่ะ
- สติที่พร้อมตั้งรับกับสรรพสิ่งเป็นอาวุธคู่กายที่สำคัญยิ่ง ประทับใจมากค่ะที่คุณหมอมีอาวุธนี้ติดตัวอยู่เสมอ
ให้กำลังใจคร้าบ