อนุทิน 116615

ตื่นตั้งแต่เช้ามืด...ทำงาน..เก็บหนังสือ...อ่านบล๊อก...คิดไปนั่นไปนี้...กว่าจะเอาถุงมาครอบความคิด...ใช้เวลานานพอสมควร...

ฺแม่น้องทิมดาบ..ตื่นนอนตีห้า...ออกมาสมทบ...วิตกกังวลเพราะคุณยายทิมดาบ..มีไข้ และไอ...หลายวัน...เป็นห่วง...และตนเองไม่ได้ไปดูแล...ทั้งที่เป็นพยาบาล...เช้าสักหน่อยจะบอกคุณป้าทิมดาบ...ให้พาไปคุณน้าทิมดาบที่เป็นน้า...ในตัวอำเภอ...

บอกกับแม่น้องทิมดาบว่า...พวกเราไปนอนบ้านยายสักคืน...หรือเอาคุณยายมาบ้านเรา...ให้พวกเราอยู่ใกล้ๆ จะได้อุ่นใจ...ยังไม่มีคำตอบได้แต่ครุ่นคิด....

หกโมงเช้า...ทิมดาบตื่นนอน...มาอ่านหนังสือ...จัดกระเป๋า...เล่นเปียโน...

ผมหุงข้าว...รดน้ำต้นไม้...ตระเวนหาซื้อว่าวใ้ห้ทิมดาบ ทั่วตลาด...แต่ซื้อได้...ทิมดาบจะเอาไปเรียน...เพราะครูวิทยาศาสตร์...ให้เอาไป...(ผมต้องเตรียมล่วงหน้า...เพราะทิมดาบบอกไว้หลายวัน....จำ...จำ...)

แม่น้องทิมดาบ...ทำอาหารเช้า....ห่อข้าวเช้าให้ทิมดาบ และผม

ผมอาบน้ำ...ปะแป้งและแต่งตัวชุดนักเรียนให้...ทิมดาบไปลาและให้แม่หอมแก้ม...ผมให้ตังค์ 20 บาท....ทิมดาบสวัสดี....ผมกอดและหอมแก้ม (มีความสุข เพราะแก้มหอมมาก...แต่ไม่รู้ว่า...จะให้ทำอีกนานไหม?)

ผมขับรถมาส่งทิมดาบที่ทิมดาบ...เริ่มสังเกตว่า...อำเภอของเรา...รถเริ่มติด...จราจรเริ่มขัดแล้ว....

ผมขับรถมาอนามัย...เปิดเพลงสากลคันทรี่เก่าๆ...ยังเพราะมาก...รู้สึกว่า...วันนี้จะโชคดี..เพราะจะได้ทำบุญกับคนไข้...ด้วยความใส่ใจ และรอยยิ้ม

สายๆ ...มาเยี่ยมบ้านคุณยายเบาหวาน...เดินไม่ได้...เฝ้าบ้านคนเดียว...มาตามว่า...ทำไมไม่มารับยาขาดนัดหลายวัน....คุณยายบอกว่า...ลูกไม่ว่าง..ไม่มีคนพาไป...เออจริงๆ....ข้าวน้ำ...ของยาย...และที่นอนยายเต็มไปด้วยมด....ผมจัดการลากยายออกมา...เก็บอาหาร...กวาดมดหนี....

บ้านข้างเคียงได้ยินเสียงผม...ลูกสาวคนไข้เอดส์และวัณโรค...บอกให้ผมมาหาพ่ิิอหน่อย...มาบอกพ่อ...ให้หน่อย...พ่อมาจากรุงเทพฯ แล้ว....

เมื่อก่อนชีวิตและความคิดของผม...กังวลกับเรื่องนั้นคนนั้น...และเรื่องของตนเอง...

แต่ตอนนี้....พยายามวาง...วางลงบ้าง...เพื่อชีวิตจะได้เดินต่อไปข้างหน้า....ไม่จมกับอดีต...

ถ้าถามว่า...ตอนนี้ชีวิตอยู่กับอะไร ?....พยายามอยู่กับความรู้ตัว...ไม่อยู่กับความคิด...

บ่ายแล้ว....ต้องขับรถออกมาประชุมที่อำเภอ.....