อนุทิน 116452

เช้าวันเสาร์ที่ 3 พ.ย.55......

ผมเดินทางมากับเพื่อนๆ ในหน่วยงาน...พวกเราจะไปเชียงคาน...จังหวัดเลย

เพราะวางแผนกันมายาวนาน...รู้ว่า...มีโรคคอตีบ...เกิดขึ้น...แต่ก็ต้องมากัน...ฉีดวัคซีน dT กันล่วงหน้าหลายสิบวัน...

ผมมาเชียงคานกี่ครั้งแล้วนะจำไม่ได้...เพราะคุณแม่ของผม...เป็นสาวเมืองเลย

แต่มีเพื่อนหลายคน..ไม่เคยมาเชียงคานเลย...ผมจึงขัดศรัทธาไม่ได้

ก่อนออกจากบ้าน...ผมให้ภรรยาขับรถมอเตอร์ไซด์จากบ้านมาที่หน้าตลาด...จุดนัดพบ...

ภรรยาแอบบ่นชุดใหญ่เรื่องผม...ที่ใส่เสื้อ และกางเกงที่ไม่รีด...

ว่า ผมเป็นคนไม่เรียบร้อย...หรือใครๆ จะแซวว่า....บ้านไม่มีเตารีด...ภรรยาไม่จัดการให้

หรือทำไมไม่จ้างคนรีดผ้าให้

ผมบอกว่า...ผมชอบง่ายๆ ...แบบนี้....ยับบ้างจะเป็นใคร...ผมเพียงแค่เดินทางไปเที่ยวนะ...

ต่างคนต่างเงียบ....แต่ผมรู้ว่า...ภรรยาของผมงอนผม...

พอเกือบเที่ยง...ผมโทรศัพท์หาภรรยา...ผมว่าจะง้อ...แต่เขาหายงอนแล้ว...

ผมเข้าใจภรรยา และทุก ๆ คน..ว่า...

ทุกคนคงมองรูปลักษณ์ภายนอกของบุคคลที่เราเห็นก่อน เพราะเป็นเรื่องรูปธรรม

ส่วนเรื่องจิตใจ...มันจับต้องได้ยาก....และสลับซับซ้อน...เพราะเป็นเรื่องนามธรรม

ผมต้องตระหนักเพื่อนำมาใช้เตือนผมด้วยเช่นกัน

"...อย่าตีความตีค่าคนอื่น...เพียงรูปลักษณ์ภายนอก...หรือการแสดงออกแค่พบเห็น..."

ปล. ผมในร้านอินเตอร์เน็ตเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในเชียงคาน, 19.24 น.