อนุทิน 115447

เป็นการเดินทางของศรัทธา เมื่อมุ่งมั่นในทุกกริยาระลึกรู้กำหนดรู้ลมหายใจ ใคร่ครวญนำมาปฏิบัติจนเป็นกิจวัตรของฉันเอง จิตรู้เอง พอทำอะไรจิตก็ระลึกรู้จิตอยู่กับการระลึกรู้ รู้สภาวะที่เกิด อะไรปะทะก็รีบจับลมหายใจ ความรู้สึกขุ่นข้องใจที่วิ่งเข้ามาก็หายไปเมื่อจิตกำหนดรู้ บางครั้งกำหนดรู้ไปตามกาย อยู่ๆมันก็ว่างหายไป มันนิ่งไป ว่างไป ปวดตรงนั้นนะ ตรงนี้นะ เฝ้ามองไป มันหายไป ว่าง ตั้งจิตเฝ้ามองดูออกจะเข้มงวดกับอาการนั้น คงรู้ตัวว่าถูกมองจึงอาจแอบอยู่หรือหายไปจริงๆตามที่รู้สึกทางกายอาจ หรือนี่คือการหยั่งรู้การแตกสลาย ความรู้สึกโล่งๆ โพลงๆ เปล่า นี่คือเช่นไร อารมณ์ความตั้งใจที่กำลังระลึกรู้ กลับว่าง เมื่อรู้สึกเช่นนี้จึงกลับไปที่ลมหายใจใหม่ และกลายเป็นสิ่งที่นำมาปฏิบัติ เป็นความศรัทธา
และสามารถระลึกได้เองว่าวิธีกำหนดรู้เฉยๆมันถูกต้อง รู้ก็ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ความแก่กล้าในญาณก็อาจจะเข้มขึ้นได้ จิตไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใดที่เข้ามากระทบ กระทบรู้ พอใจ ไม่พอใจ แล้วรู้เฉยอยู่กับสมาธิ มันก็เด้งออกไป หายไป ลมหายใจละเอียดมากขึ้น อาการลอยๆเบาๆก็หายไป ..ว่าง....รู้ว่าว่าง ปิติผ่านเข้ามาแล้วหายไป รู้ว่าเกิดขึ้น แล้วหายไป เฉยๆ เบาๆ สัพเพสัตตา..