อนุทิน 115407

ออกจากห้องตรวจนพ.อภิชาติ มุ่งไปที่ตึกอุบัติเหตุ เข้าเยี่ยมผู้ป่วยหญิงชราวัย 80 กว่า ที่ประสบปัญหาร่างกายซีกขวาไม่รู้สึกตัว ชาไปทั้งตัว ลูกสาวคุณยายมาบอกว่าไปเยี่ยมให้กำลังแม่พี่หน่อยนะ เมื่อไปถึงส่งความรูสึกไปที่มือและจับมือลูบแขนคุณยาย ลูกสาวคุณยายบอกว่า ได้คุญกับคุณหมอแล้ว และสรุปว่าคุณยายจะต้องนอนรักษาไปตามอาการระยะหนึง ฉันบอกว่าเป็ฯช่วงชีวิตที่ดีที่สุดที่เราจะได้ชวนคุณยายให้ร่วมทำบุญด้วยการฝึกสมาธิ โชคดีที่คุณยายเป็นักสวดมนต์ เมื่อหันมามองหน็ฉันคุณยายพูดว่าแดดออกแล้ว แต่ลูกสาวฟังไม่รู้เรื่อง คุณยายพูดซ้ำว่าแดดออก ฉันพูดต่อว่า แดดออกนกน้อยบินออกจากรังไปหากิน คุณยายยิ้ม ฉํนหันไปถามลูกสาวว่าเวลาที่คุณยายสวดมนต์ และภาวนานั้นเคยได้สังเกตและฟังเสียงคุณยายไหมลูกสาววัย 65 ตอบว่าได้ยินค่ะแกสวดเยอะมาก แต่ไม่รู้ว่าภาวนาคำว่าอะไร ฉันถามคุณยายว่าคุณยายชอบแบบไหนให้กำมือฉันแน่นๆนะ คุณยายขยับหน้ารับรู้ แล้วฉันก็เริ่มภาวนาคำที่เขานิยมกันทั้งพุธโธ ยุบหนอพองหนอ สัมมาอะระหันต์ อิติปิโส พอจะเอ่ยต่อคุณยายบีบมือแน่น โอเครู้แล้ว ฉันสวดมนต์นะโมตัสสะ 3 จบ คุณยายทำปากขมุบขมิบสวด เสียงสวดนั้นแผ่วเบาแต่มีพลังอ่อนๆคุณยายหลับตาลง ฉํนยังคงสวดต่อไปแล้วตามด้วยคำบูชาพระรัตนตรัย เสียงคุณยายบอกว่ายอดกัณฑ์ ฉํนต่อว่าพระไตรปิฎก แล้วฉันหันไปมองลูกสาวคุณยายพร้อมพูดว่า ให้ลูกสาวสวดให้ฟังเอาไหม คุณยายพยักหน้าสายิ้มน้อยๆ ฉันพูดต่อไปว่าอยากฟังพระคาถาชินบัญชรไหม คุณยายบอกว่าอยากๆ ฉันจึงสวดจนจบ และชวนคุณยายได้แผ่เมตตาบุณนี้ให้กับบุคคลที่คุณยายระลึกถึงทุกคน ก่อนจากมาฉันให้สัญญากับคุณยายว่าคุณยายจะต้องนอนหลับพักผ่อนและฉันจะกลับไปพร้อมกับยลูกสาวคุณยายเพื่อาสวดยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ลูกสาวคุณยายไม่อาจอยู่เฝ้าคุณยายได้เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเยี่ยม ฉันได้รับอนุญาติจากทางรพ.ให้เข้าเยี่ยมได้ตามความจำป็นของผู้ป่วยแต่ละราย พาลูกสาวคุณยายลงมาที่ห้องมิตรภาพ และแนะนำให้อ่านหนังสือที่วางไว้ ในการนี้ฉันลงทุนจัดหาซื้อเข้ามาเรียนรู้และแบ่งปันด้วยตนเอง และผู้มีจิตศรัทธาได้บริจาคเข้ามา ตอนนี้มันเป็ฯรู)ธรรม และส่งผลเป็นามธรรมต่อผู้ป่วยด้วยกิจกรรมธรรมข้างเตียง จากนามธรรมสู่รูปธรรม เพื่อให้ผู้ที่ไม่เข้าใจได้มองเห็นพื้นๆที่พอสัมผัสได้จนกว่าจะได้เรียนรู้ด้วยตนเอง เรามิอาจนำการใดไปวางไว้ในจิตใจผู้ใดได้ นอกจากการกระตุกให้คิดเอง ตระหนักเองด้วยกิจกรรมต่างๆต่อจากนั้นเป็ฯหน้าที่ของเขาเองที่ควรเรียนรู้อย่างมีสติ เว้นเสียแต่เป็นผู้ป่วยเท่านั้นที่เราต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อประคับประคองให้เกิดความสุข และความโล่งสบายได้ตามที่เป็นจริง