อนุทิน 114509
P. Rinchakorn
เขียนเมื่อ...ผมเคยตอบคำถามลูกชายในเรื่องเดียวกันแต่เป็นคนละคำตอบ...
ครังแรก...ตอบด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด...ตอบให้ผ่าน ๆ ไป...
ครั้งที่สอง...ตอบด้วยเหตุและผล
ลูกชายเลยสงสัยถามว่า “พ่อ...ทำไมไม่เห็นเหมือนกับตอนที่ตอบหนูครั้งแรกเลย”
ผมจึงได้ฉุกคิด... “คำถามที่น่ากลัวที่สุด...คือคำถามของลูกชาย (ผมเอง)?”…
และสัญญากับตัวเองว่า...ความผิดพลาดจะต้องไม่ได้รับอนุญาตให้เกิดขึ้นอีก.
ความเห็น (8)
ทบทวนด้วยสติจริง ๆ ครับผม ;)...
เอามาฝาก ขำๆ
รูปการ์ตูนคุณพ่อหล่อเชียวค่ะ น้องโจ้ อดชมความเห็นก่อนไม่ได้
มาช่วยเสนอแนะคุณพ่อจัตุเศรษฐธรรม ว่า บอกลูกได้นะคะว่าทำไมเราถึงตอบไม่เหมือนกัน พี่โอ๋เชื่อว่าการที่เราแสดงให้ลูกเห็นว่า เราทำผิดแล้วเราขอโทษและพยายามแก้ไข อธิบายแบบสบายๆให้ลูกได้รู้ว่า สิ่งที่เราแสดงตอนเราหงุดหงิดต่างจากตอนที่เรามีเหตุผลยังไง ถามความเห็นลูกด้วยก็ได้ว่าเขาเห็นว่าเราในสองแบบนี้เป็นยังไง เราควรจะจัดการตัวเองอย่างไรถ้ากำลังหงุดหงิดแล้วต้องตอบคำถามคนอื่น ฯลฯ เป็นการทำให้ลูกรู้ว่า เราคุยกันได้ เวลาเขาหงุดหงิดเขาจะได้นึกถึงวิธีการแบบนี้ได้ เด็กๆเขาคิดเก่งค่ะ เราเพียงแต่พูดให้ง่ายๆตรงกับวัยเขาเท่านั้นเอง
ขอบพระคุณ อาจารย์Wasawat มากครับที่แวะมาให้กำลังใจอยู่เสมอ...:)
ขอบพระคุณ พี่ชลัญธร มากครับสำหรับรูปการ์ตูนที่นำมาฝาก...ชอบมากครับ...:)
ขอบพระคุณ พี่โอ๋ - อโณ มากครับ...สำหรับคำแนะนำดี ๆ ที่พี่มีมาฝาก...ประทับใจผมมากครับ...:)
ยินดีกับลูกชายด้วยค่ะที่คุณพ่อเห็นความสำคัญของการตอบบคำถามเช่นนี้..
ขอบพระคุณ อาจารย์พี่ใหญ่ มากนะครับที่แวะมาให้กำลังใจอยู่เสมอ... :)