อนุทิน 113995

เจอตัวจริงเสียงจริงที่งดงาม ก่อนไปตึกเด็กฉันได้ขึ้นไปตึก38 ปี ชั้น 4 และถามหาน้องหัวหน้าพยาบาลประจำตึกทราบว่าเธอไม่มีเวร แต่นางฟ้าตึกนี้ก็ได้พากันหันมายิ้มให้ฉัน เราไม่คุ้นหน้ากันเลย แม้ว่าฉันจะได้มานอนให้น้ำเกลือเมื่อเดือนก่อนก็ตาม เธอดูเอาใจใส่ผู้มาเยือนทุกคน ฉันยืนมองเธอเงียบๆ และเธอถามว่าจะให้ช่วยอะไรไหม นี่ซิที่อยากได้ยิน ใครมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ ต่างกันมากระหว่างตึก และงดถามใจตัวเองว่าที่พอใจเพราะเขาเห็ฯสความสำคัญของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันใช่ไหม ก็ขอตอบตรงๆดังๆว่าใช่ เพียงยิ้มรับก็..นะ โลกสดใสมากเลยรู้ไหม เราสนทนากันด้วยความรูสึกถึงไม่ตรีจิต ฉํนเดินมาที่ลิฟท์ ...จากชั้น 4 ลงมาชั้น 1 ทั้งๆที่ตั้งใจจะเดินลงมาแต่เจ้าขามันพามายืนและก้าวเข้าไปในลิฟท์ด้วยความรู้สึกเบิกบาน ...ขณะลิฟท์เคลื่อลง มันถูฏเรียกทุกชั้นเลย โดยถูกเรียกขึ้นไปชั้น 5 และไม่มีใครรอลิฟท์ มันถูกเรียกลงมาที่ชั้น 4 ที่ฉํนก้าวเข้ามาอีกครั้ง และไม่มีใครเลย ฉันสังเกตที่แผลควบคุม ไม่มีเลขหมายใดนอกจากเลข 1 แต่เมื่อถึงชั้น 3 มันก็แวะรับคนแต่ไม่มีใครอีกเช่นกัน ฉํนหลับตาลงและแผ่เมตตาเมื่อลิฟท์หยุดลืมตาดูและเตรียมออกจากลิฟท์ ...ขำมากมันกลับขึ้นไปชั้น 5 อีกครั้ง ฉันจึงเอ่ยปากว่าล้อเล่นอีกแล้ว ฉันแผ่เมตตาให้นะ รวมทั้งสพเวสีที่เร่ร่อน ด้วยนะ แล้วลิฟท์ก็ลงมาที่ชั้น 1 ฉันยิ้มให้ตัวเองรูสึกว่าฉํนทำถูกต้องแล้ว วันหลังจะมาใหม่ อิอิ