อนุทิน 113080

เมื่อวาน(30สค 55) ดับเบิ้ลบีสสสสเลย จนลืมไปจ่ายค่าไฟ วันนี้ก็ลืมอีกถึงบ้านเปิดดูบิล อ้ายหยา หมดเขตตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมร่นวันเร็วขึ้นทุกเดือนไม่บอกล่วงหน้าจะได้ไหว้วานคนอื่นไปจัดการให้ น้องครูปูบุกมหาชัย พาไปกินของหร่อย สั่งของเสร็๗แล้ว คุณเธอก็ขอตัวไปห้องน้ำ ปัดโธ่เอ๋ยโดนหล่อนหลอกจนได้ ที่แท้หลั่นล้าแอบไปจ่ายตังตั้งแต่อาหารยังไม่เข้าปากใคร เสือปืนไวจริงๆ เรารึก็ตั้งใจแล้ววันนี้ได้เลี้ยงน้องแน่ ชวดๆๆๆทั้งๆที่ได้ได้เกิดปีชวดเลย พาไปดูป่าถูดใจเลยงานนี้ ก็คงกลับไปวางแผนอีกรอบแน่ วันที่ 5 ก็จะไปปลูก 700 ต้นกล้า คุณเธอบอกว่าของเด็กคนละ 1 ต้นกล้า แล้วของครูอาจารย์จะปลูกกี่ต้น เลยบอกไปว่าครูไม่ต้องปลูก ให้ดูแลเด็ฏให้ดี เพราะเราปลูกชิดทะเลมาก อีกทั้งบริเวณนั้นจะมีเพียงทุ่นไส้กรอกกั้นระหว่างผืนทะเลกับตลิ่ง เด็ฏ 700 คน ครูอาจารย์ควบคุม 30 ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ แต่ก็ยังเบาใจเพราะเด็กโตแล้วไม่เหมือนเด็กเล็ก แต่ก็ต้องระวัง โดยเฉพาะเป็นพื้นที่ๆทั้งน้ำและขยะจากกทม.ไหลลงมากระจายขยะเต็มพื้นที่เก็บกันไม่ทัน ชาวบ้านบอกว่าไม่ต้องไปเก็บเพราะเก็บไปพอน้ำขึ้นมันก็มาอีก แต่น้องครูปูบอกว่าขอนะ ขอให้เด็ฏกรุงได้มีโฮกาสเก็บขยะจากกรุง ฟังดูก็เข้าทีโดยเฉพาะความคิดของครูปูที่เน้นให้ทุกคนได้มีส่วนร่วม ให้มากที่สุด ตรงนี้ก็เห็นด้วยเพราะว่าส่วนมากที่มาก็จะกรี๊ดขี้เลนขี้โคลน หมดอารมณ์โรแมนติกเพราะเข้าไม่ถึงธรรมชาติ อีกทั้งเวลาลงต้นกล้าลงผืนดินริมฝั่งก็ขาดความมั่นใจและระวังรักษาเนื้อตัวมากเกินไป แต่จะว่าไปแล้วกลิ่นทะเลโคลนมันก็เป็นของมันอย่างนี้เอง จะไปให้มันหอมจรุงใจดุจดังกลิ่นน้ำหอมที่เธอๆๆพากันชะโลมกายกันมานั้นก็ยาก มีแต่กลิ่นดอกแสม กลิ่นน้องกุ้งน้องหอย น้องปูแทนก็ทนๆเอาก็แล้วกัน เพราะนี่แหละธรรมชาติ มันสำคัญที่เวลาได้กลิ่นแล้วคิดอะไร คิดยังไง ปรับความคิดให้เป็นสุขได้ไหม และในความคิดจรนั้นเห็นอะไร หยังลึกได้แค่ไหน