อนุทิน 112299

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ

| อนุทิน ... ๓๐๗๘ |

"บัวใต้ตม"

...

ความดื้อดึงของคนผู้ทนทุกข์
บอกสนุกแต่ปากช่างถากถาง
เห็นกงจักรเป็นดอกบัวกลัวลนลาน
อันธพาลชนชั้นปัญญามี

คิดแต่เรื่องของตัวเมามัวหลง
บ้าสุดโต่งโกงได้ชอบใ่ส่สี
แสร้งต่อหน้าผองชนเป็นคนดี
ลับหลังมีโคลนตมถมเต็มตัว

...

(แรงบันดาลใจจากพฤติกรรมเด็กเก่งบางคนที่หลงอยู่ในวังวนกิเลสตัณหาของตัวเองจนยากจะฉุดจากตมในน้ำได้)

ความเห็น (6)

ชลัญธร

เขียนเมื่อ 19 สิงหาคม 2012 05:36 น. ()

อ่านแล้วคันยิกๆ ยังไงไมรู้ อ.was อิอิ

sr

เขียนเมื่อ 19 สิงหาคม 2012 06:31 น. ()

I have 3 thoughts:

one is about 'one so full that he can't learn anymore';

another is a little lesson from a Chinese philosopher Zuang Chu(?) -- when he was fishing near his home, an invitation to serve as a minister in a kingdom came; he asked to messenger about a royal turtle kept in jade box and only pu on show on important times; then he gave the messenger his reply; he would rather be a wild turtle dragging his tail in the mud than to become a royal turtle and to live in jaded box.

The last one is about the stages of lotus flowers; most start under the mud and grow up and out of the water to receive sunlights then wither and die and return into the water and become part of the mud again. Why should we think of a few lotus flowers under the mud that for some mishaps never grow up normally? And why should we think that some people can never grow up and learn more naturally?

;-)