อนุทิน 111431

ความคิดและชีวิตของ ปุถุชน คนธรรมดาๆ

สมัยเด็กๆ ชีวิตที่มีความหวัง ก็คืออยู่กับ

อนาคต

พอโตขึ้น สมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง ไม่กล้าหวังบ้าง เลยถอยกลับมาอยู่กับ

ปัจจุบัน

(จริงหรือเปล่า ก็ไม่รู้ อาจจะพูดแต่ปาก ใจจริงกลับไปอยู่กับอนาคต ก็ได้)

พอย่างเข้าวัยถดถอย อนาคตแทบมองไม่เห็น เลยย้อนมามีความสุข โดยการอยู่กับ

อดีต

(โดยเฉพาะที่สมหวัง) 

ทั้งๆที่หลักธรรมก็เน้นให้อยู่กับ ปัจจุบัน 

แต่ก็หายากที่ใครจะเข้าใจและอยู่กับปัจจุบันได้จริงๆ

คงจะมีแต่ระดับ อริยะบุคคลเท่านั้นกระมัง