อนุทิน 111401

| อนุทิน ... ๒๙๙๓ |

"เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวด"

ตอนหนึ่ง

"... เวลาของชีวิตหมุนผ่านไปเร็วเสมอ เพียงแค่ชั่วอึดใจคำนำหน้าชื่อของเราก็ถูกเปลี่ยนเป็นนาย K เสียแล้ว วันพรุ่งนี้และวันมะรืนเดินทางมาถึงอย่างเงียบงัน ไม่นานนักอายุของเราก็ย่างเข้าสู่ “หลักสามสิบ” ก่อนถึงช่วงอายุนี้ หากชีวิตปราศจากการวางแผนที่มุ่งมั่น หรือไม่อาจทำให้ความฝันใดๆลุล่วงเป็นจริงได้ พลังชีวิตที่เคยมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมก็จะมอดมลายหายไป ท้ายที่สุดก็ทำได้แค่เพียงคร่ำครวญต่อเวลาที่หมดไป และต้องยอมจำนนต่อชีวิตที่เป็นอยู่อย่างไม่มีเงื่อนไขและแล้ววัยสามสิบก็เริ่มต้นขึ้น

ชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยดำเนินไปอย่างเร่งรีบ ทุกคนจำเป็นต้องคำนวณหน่วยกิต วิชาเอก วิชาโท อย่างรอบคอบ เพื่อจะได้จบปริญญาตรีภายในเวลา 4 ปี ทว่าในยุคปัจจุบัน การหางานเต็มไปด้วยการแข่งขันที่ดุเดือด ความรู้ในรั้วมหาวิทยาลัยเพียงอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอ หลายคนจึงพยายามเพิ่ม “ความสามารถ” และหาประสบการณ์เสริม อาทิเช่น การเรียนกวดวิชา การฝึกงาน การทำงานพิเศษ ฯลฯ บางคนอาจไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศสักเทอมหรือสองเทอม นักศึกษาชายต้องไปเกณฑ์ทหาร ส่วนคนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ติด พักการเรียน หรือเปลี่ยนวิชาเอก อาจใช้เวลาเพิ่มขึ้นอีก 1-2 ปี หลังจากเรียนจบก็ยังต้องเรียนเพิ่มเพื่อเตรียมสอบคัดเลือกเข้าทำงาน หรือเรียนต่อต่างประเทศ พอรู้ตัวอีกที เข็มของอายุก็ชี้ไปที่เลขสามแล้ว

แม้จะไม่ใช่คนที่กำลังเผชิญหน้ากับวัยสามสิบ วัยรุ่นส่วนใหญ่ต่างก็หวาดกลัวต่อความรวดเร็วของเวลา นักศึกษาชั้นปีที่ 2 กังวลใจต่อการเรียน จนลืมความสนุกของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยปีแรกไปจนหมด หรือนักศึกษาชั้นปีที่ 3 ที่เอาแต่ครุ่นคิดถึงชีวิตหลังเรียนจบซึ่งกำลังจะเกิดขึ้นอย่างพะว้าพะวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งบัณฑิตจบใหม่ที่กำลังว่างงานอยู่ ทุกวันของพวกเขาผ่านไปอย่างร้อนใจและท้อแท้ หากทุกคนใช้ชีวิตรีบเร่งมากขนาดนี้ แล้วจะลดความหวาดกลัวต่อความล้มเหลวหรือความสำเร็จในชีวิตได้จริงหรือ? ถ้าคิดดูให้ดีจะพบว่า ความปรารถนาของพวกเราล้วนแต่เป็นเรื่องฉาบฉวย ไม่ว่าจะอยากประสบความสำเร็จเร็วๆ อยากได้งานดีๆก่อนใคร...และไม่แน่ว่าตัวคุณซึ่งกำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ ก็อาจหวั่นใจอยู่ลึกๆว่า ..."

“อายุขนาดนี้แล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย...”

(http://porglon.exteen.com/20120406/entry-1)