อนุทิน 111248
Wahoo_KrooKay
เขียนเมื่อคิดถึงเสน่ห์ปลายจวักของพ่อจ๋า..........
.......ตอนพ่อจ๋ายังมีชีวิตอยู่ พ่อจะเป็นคนมีฝีมือในการทำอาหารและขนมอร่อย ๆ ให้พวกเราทาน จนแก้มห้อยมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่ว่าจะเป็นแกงเขียวหวาน แกงมัสมั่น แกงส้มแตงโมอ่อน(อร่อยสุด) แกงเทโพ แกงบอน แกงป่า สารพัดที่พ่อแกง มันอร่อยไปหมด รวมทั้งขนมนานาชนิด ที่พ่อแสดงฝีมือทำทั้งข้าวเหนียวสังขยา สังขยาฟักทอง คุกกี้พ่อจ่าก็ทำได้ วุ้นกาแฟพ่อจ๋าทำอร่อยสุดกว่าวุ้นใบเตย สมัยเด็ก ๆ รู้สึกว่าวุ้นใบเตยมันมีกลิ่นถุ่ย ๆ เลยไม่ค่อยชอบให้พ่อทำ แต่พ่อมักจะทำเพื่อเอาใจแม่ด้วยเสมอ ฮ่า ๆ ขนมฝรั่งพวกคาสตาร์ดพ่อก็เคยทำ แต่ไม่อร่อยเท่าเค้กผลไม้หรือคุกกี้ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เราสองคนพี่น้องเป็นหยั่นวอหยุ่นได้อย่างไร
จำความได้ว่าอยากให้พ่อทำคุกกี้เนยให้ทาน แต่ที่ต้องการมากกว่านั้นคืออยากจะเอาไปให้เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนทานด้วย (ตอนอยู่ ป.๓) ที่สำคัญพ่อของเพื่อนที่สนิท ท่านใจดีมาก ๆ เวลาที่เรานั่งรอพ่อ ๆ แม่ ๆ มารับกลับบ้าน พ่อของเพื่อนคนนี้มักมีของเล่นมาฝากเราด้วย บางทีก็เป็นขนมแพง ๆ ที่พ่อจ๋าและแม่จ๋าไม่เคยซื้อให้ทานเลย อิ๊ อิ๊ เลยได้ไปขอร้องพ่อจ๋าให้ทำคุกกี้เนยฝากพ่อของเพื่อนคนนี้ให้หน่อย พ่อจ๋าตกลงว่าจะทำให้ แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องมาช่วยเป็นลูกมือพ่อ ด้วยความเป็นเด็กจึงมีบ่นกระปอดกระแปดบ้าง แต่พ่อจ๋าก็ไม่ได้เอ็ดจริงจังอะไร ได้แต่บอกว่าถ้าอยากทำอะไรเพื่อตอบแทนน้ำใจคนอื่น ก็ต้องลงมือทำให้เขาด้วยตัวของเราเอง แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงคำพ่อสอนขนาดนั้น ได้แต่รู้สึกที่จะได้เล่นขายของกับของจริง ๆ และได้ขลุกอยู่กับพ่อ พอเสร็จก็แอบจิ๊กกินบ้างตามประสาเด็ก(ตะกละ) เลยได้ถามพ่อว่าทำไมพ่อไม่ทำเองคนเดียวล่ะ พ่อบอกว่าเวลาที่เราเอาไปให้เขา คนที่รับเขาจะได้รู้ไงว่าเราตั้งใจทำเพื่อเขา
ตอนนั้นไม่ค่อยรู้ความอะไร ตอนที่ให้คุกกี้พ่อของเพื่อนไปท่านก็เอามือลูบผม ยิ้ม และขอบใจเราเท่านั้น
จนกระทั่งมาเจอพ่อและเพื่อนคนนี้ตอนที่เรียนระดับมหาวิทยาลัย หลังจากแยกย้ายกันไปตั้งแต่ตอน ป.๖ แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนมาเจอกันโดยบังเอิญ เพื่อนจำเราได้ แต่น่าประหลาดใจพ่อของเพื่อนจำเราได้ด้วย และเรียกเราว่าเจ้าคุกกี้ ฮ่า (ดีนะ...ที่พ่อไม่ต่อด้วย โม่ ๆ ไม่งั้นล่ะยุ่งเลย)
เลยทำให้หวนคิดคำที่พ่อสอนเรื่องการตั้งใจทำเพื่อคนอื่น เอาใจใส่คนอื่น เพราะฉะนั้นอาหารทุกมื้อที่พ่อจ๋าทำไม่ได้ให้แค่รสชาติที่อร่อยเพียงอย่างเดียว อาหารจึงเป็นเรื่องที่คนทำและคนทานสัมผัสได้มากกว่า ตา กลิ่น รส เสียง สิ่งที่เพิ่มสัมผัสต่าง ๆ เหล่านั้นขึ้นมาคือ ใจ นั่นเอง
(@^______^@)
ความเห็น (2)
อาหารฝีมือพ่อจ๋าของชาดา. ก็ อร่อยที่สุดในโลกเหมือนกันค่ะ^__^
- ดีจังค่ะ เมนูอะไรที่คุณ ชาดา โปรดมากที่สุดคะ
- ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
- (@^______^@)