อนุทิน 111219

โมเดลสรุปงานเสร็จแล้ว ใครจะเอาไปใช้ก็เชิญ แต่อยากให้ทำความเข้าใจในรายละเอียดของแต่ละพร้อยด้วยว่าเราใช้จิตวิญญาณของผู้ให้มากกว่าอื่นใด กระบวนการที่เกิดได้รับการพัฒนาจากรุ่นสู่รุ่น งานนี้ถือว่าผู้ป่วยเป็นหนูทดลอง แต่เป็นการทดลองด้านบวกทุกครั้งที่เราให้บริการ เพียงแต่พัฒนาให้ได้รับบวกมากขึ้นๆ และขจัดข้อกังขาออกไป สหวิชาชีพสงสัยตรงไหน ขอให้ใช้เวลากับกระดาษแผ่นเดียวนี้มากๆ เพราะกว่าจะได้แผ่นยนี้มาเราทำงานกับคน 3 คน เกือบทุกวันก็ว่าได้ ทั้งน้องแหม่ม น้องสหภัค ผู้นำโจทย์มาให้เราคิดร่วมกัน จนเกิดเป็นโมเดลในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมผู้ป่วยกลุ่มHM ขึ้นมา และนำไปขยายผลต่อผู้ป่วยความดัน มีบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อแนวทางที่เราทำอยู่ได้ผล ผู้ป่วยมีสุขภาพโดยรวมดีขึ้นโดยเฉพาะปัญหาด้านการบริหารจิตใจตนเอง การคิดบวกที่ไม่เคยได้รับการฝึก การเฝ้าระลึกรู้ลมหายใจตนเองเป็นที่ตั้งกับการอยู่กับสภาวะของโรคที่อุบัติขึ้น นี่เป็นการนำวิถีแห่งธรรมมาใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน แต่ผู้มีอำนาจหลายคนที่พร้อมจะบรรดาลความสุขนี้ให้ผู้ป่วยกลับไม่เห็น มันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา แต่มันก็สามารถผุดขึ้นท่ามกลางความสับสน และว้าวุ่นในเหตุการณ์เฉพาะหน้าแต่ละวันได้มิใช่หรือ
หากผู้นำยังติดกรอบไม่กล้าแม้แต่จะชำเลืองตามองออกไปไหนเลยจะพบความสุขของชีวิตได้ ความสุขที่เกิดจากการเปลี่ยนความคิด ความสุขที่เกิดจากการยอมรับ ความสุขที่เกิดจากการกล้าตัดสินใจ ความสุขที่เกิดจากการเห็นแลได้ยินผู้ป่วยเอ่ย หรือปฏิบัติตนเพื่อสุขภาวะที่ดีของตนเอง และครอบครัว ความสุขที่ผู้ป่วยได้คิด ได้ตระหนัก และพยายามลุกขึ้นมาช่วยด้วยกำลังใจของตนเอง มันไม่ดีหรือ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอะไรทำให้เราคิดไม่เหมือนใคร 555