"รับแว่นตาที่ลำพูน"
วันนี้เป็นอีกครั้งที่เดินทางไปเวียงลำพูน เพื่อรับแว่นที่ตัดเอาไว้เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา อาจารย์หมอเดินทางไปธุระที่กรุงเทพฯ ฝากแ่ว่นตาไว้กับร้านข้าง ๆ คุณป้าร้านข้าง ๆ เปิดร้านขนมเค้กลำไยขายเป็นของของฝาก ผมรับแ่ว่นตาและจ่ายค่าำแว่นตาที่เหลือไว้ที่คุณป้า แล้วลองใส่เลย พร้อมกับไปเิดินที่วัดพระธาตุหริภุญชัยต่ออีกรอบหนึ่ง
ผมมีความสุขที่จะขี่รถเครื่องไปตามเส้นทาง หนองตอง - ลำพูน ซึ่งเป็นทางหลวงเ้ส้นในด้านทิศใ้ต้ ลมเย็นสบาย รถที่สวนกันมีน้อย สองข้างทางก็เป็นวิถีชาวเมืองเหนือโดยแท้
หลายคนชอบคิดแทนว่า ผมช่างใช้ชีวิตลำบาก ทำไมถึงไม่ซื้อรถยนต์สักที ตลกดีที่มีคนเอาตัวเองเป็นมาตรฐานแล้วบอกความคิดของตัวเองออกมา
"ถ้าเป็นผม ผมซื้อรถยนต์ไปแล้ว"
แต่สำหรับผม ... ผมมีความทุกข์ตรงไหน ???
คนที่ทุกข์คงไม่ใช่ผมแน่ ๆ ;)...
เคยคิดแทนน้องเหมือนกันค่ะ
ทำไมไม่เอากะบะ ชาวนาขับรถซะ...
พอเห็นเพื่อนบ้านเจ็บป่วย บางคนโดนหมากัด
ไปฉีดยาแค่สี่เข็ม ก็หยุด ฉีดไม่ครบ บอกไม่มีรถไป
มันเป็นความคล่องตัวของเขา ดูแลลูกบ้าน
เราก็มี... แต่ จักรยาน :)
ส่งจดหมายถึงอาจารย์...ไม่ถึง
ส่งดอกไม้มาก่อนค่ะ :)
ถ้าปริมยังสอนอยู่ มช อาจารย์คงมีเพื่อนขี่รถเครื่องๆไปสอนเพิ่มอีกคนค่ะ ตอนไปสอนตอนนั้นก็มีอาจารย์เด็กๆ ขี่มอเตอร์ไซด์ไปสอนเหมือนกันหลายคน สนุกดีออกค่ะ
อ้าว...ลืมแนบไฟล์
นึกออกแล้ว จ.ม.ส่งผ่านอนุทินอาจารย์ได้ไหมคะ?
ไม่ทราบเหมือนกันครับ คุณ Tawandin ;)...
ไม่น่าจะส่งไ้ด้นะครับ คุณ Tawandin ;)...
ยิ้มตามอาจารย์ ...ปริม pirimarj... เลยครับ ;)...
5 5 5 น่าสงสารอ. เสือ จริ๊ง จริง เน่อเจ้า
ได้ละเลียด ชมวิว ใกล้ชิดน้องฟ้า นายเมฆ
ไหนจะพี่ต้นไม้ และเด็กๆ สุขีทุกวี่วัน 5 5 5
หากมีโอกาส จะไปแวะครับ น้องอาจารย์ พิชชา ;)...
ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
หาเรื่องละเมียดอารมณ์ไปเรื่อย ๆ ครับ คุณ Boo ;)...
ขอบคุณมากนะครับ