อนุทิน 110553

ความรักและเวลา

กาลครั้งหนึ่ง มีเกาะแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายเชนความสุข ความเศร้า ความรู้ และความรู้สึกอื่นๆรวมทั้งความรักด้วย

วันหนึ่งมีการประกาศว่าเกาะแห่งนี้กำลังจะจมเจ้าความรู้สึกทั้งหลายจึงรีบขึ้นเรือหนีออกจากเกาะยกเว้นความรัก

ความรักเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่ต้องการอยู่บนเกาะนี้จนถึงวินาทีสุดท้ายที่เกาะจะจม

พอจวนเจียนเวลาที่เกาะจะจมความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ

ความร่ำรวยผ่านมาพร้อมกับเรือลำใหญ่ ความรักเอ่ยถามว่า"ความร่ำรวยคุณช่วยพาฉันออกไปจากเกาะนี้ทีได้มั้ย"

ความร่ำรวยตอบว่า ไม่ได้หรอก ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะบนเรือขิงฉันเต็มไปด้วยแก้วแหวนเงินทองมากมายไม่มีที่สำหรับเธอหรอก

ความรักตัดสินใจถาม ความโอ่อ่า ที่ผ่านมา กับแจกันใบสวยราคาแพงว่าความโอ่อ่าช่วยฉันด้วย

ความโอ่อ่าตอบว่า ไม่ได้หรอกฉันช่วยเธอไม่ได้เพราะเนื้อตัวเธอเปียกโชคขนาดนี้ เดี๋ยวเรือของฉันเปราะเปื้อนหมด

ทันใดนั้นความเศร้าก็ล่องเรือใกล้เข้ามา ความรักจึงเอ่ยขอความช่วยเหลือ ความเศร้าช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที

ความเศร้าตอบว่า โอ้ความรัก ฉันเศร้าเหลือเกินฉันต้องการอยู่เพียงลำพัง

จากนั้นความสุขก็ผ่านเข้ามา แต่เขามีความสุขมากเสียจนไม่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากความรักเลยแม้แต่นิด

แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า มาเถอะความรักฉันจะพาเธอไปเอง เสียงนั้นเป็นเสียงของความชรา

ความรักลืมแม้แต่จะถามว่าพวกเขากำลังจะไปไหน เมื่อพวกเขามาถึงเกาะแห่งหนึ่งความชราก็ไปตามทางของเขา ความรักตระหนักดีว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณความชรามากแค่ไหน

ความรักถามความรู้ว่าใครที่ช่วยเหลือตนไว้

ความรู้ตอบว่า เวลา ไง

 

เวลาหรือ ความรักทวนคำ. หลังจากนั้นก็กล่าวขึ้นว่า แล้วทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะ. 

 

ความรู้ยิ้มก่อนตอบว่า. เพราะมีแต่เวลาเท่านั้นที่สามารถเข้าใจได้ดีว่า ความรักมีค่ามากเพียงใด...

สุขใจหลังอิ่มอร่อยมื้อเที่ยงค่ะ*^__^*

[...ปริม ทัดบุปผา...]

ขอบคุณเรื่องเล่าที่น่ารักหลังเที่ยงค่ะ