...เมื่อวางลงได้ ก็ได้หัวใจที่เบากลับคืนมา...
...เรื่องราวที่เพียงแค่คิดก็ทำให้รู้สึกปวดหัวตึ๊บๆๆ แต่ก็ต้องนำมาตั้งเป็นหัวข้อที่ต้องถกถามเพื่อปรึกษาแต่เช้ากับเวลากาแฟ...
...ตราบใดที่ยังวางลงกับใจไม่ได้(สนิท)เรื่อง(ปัญหา)ก็จะคอยวนเวียนอยู่ร่ำไปกับใจตัวเองเหมือนแผลเรื้อรัง...
...เมื่อถึงเวลาต้องตัดใจฆ่าทำลายเชื้อ (การยอมรับความจริง ยอมรับว่ามันคือความจริง เราไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะเปลี่ยนแปลงได้ มันยังไม่ใช่เวลาที่เราจะก้าวกระโดดเข้าไป การรักษาฝีดีที่สุดคือให้ฝีมันแตก อย่ากักมันเอาไว้)...
...เมื่อหัวใจขับเคี่ยวพิจารณาลงได้จึงให้ผ่นคลายหัวใจและอาการปวดหัว...
...สิ่งที่รู้ที่เห็นที่คิดหากไม่ผ่าน(โดน)ก็ไม่รู้วิธีปล่อยวาง...
สวัสดีค่ะคุณใหญ่...
พี่ตะวัน...
คุณหนูรี...
...ขอบพระคุณสำหรับดอกไม้และกำลังใจจากทุกๆท่านค่ะ...