อนุทิน 109839

มีบางอย่างเร่งเร้าอยู่ภายในกาย จนปรากฏอาการ ตึบๆๆในสมองซึกซ้าย และย้ายมาซีกขวา และเมื่อนำความยอมรับและเฝ้ามองเข้าไปเยี่ยมเยือนด้วยความต้งใจ สิ่นั้นยอมแสดงตนแต่เพียงบางเบา และบางครั้งขณะที่ร่างกายทำงาน สิ่งเล็กๆที่ซ่อนตัวอยู่ใต่ซี่โครง๘ยได้แอบกระตุกเดนื้อเบาๆแต่เมื่อเราย้ายฐานจิตไปหาด้วยความอาทร เธอกลับเงียบไปซะงั้น อาการหนาวเยือกจนต้องลุกไปปิดแอร์ ข่วยทำให้ห้องทำงานในบ้านเงียบลง และที่นี่เองคือที่ๆเป็นสัพปายะ ที่ ที่ไม่ต้องเดินทางไปค้นหา ความสงบ ที่จริงเราทุกคนมีความสงบ มีบ้านที่เงียบ และมีความเป็นตัวตนของตนเองอยู่ในกายนี้แล้ว เมื่อคิดเช่นนี้ทุกคร้งที่ใจโผบิน มันก็เพียงความหวืดวืดที่เกิดขึ้นชั่วขณะที่ทำให้รู้สึกหัวใจเบ่งบาบเต้นระยับ หากได้สติและกลับมาฟังเสียงกายเงียบๆ พร้อมระลึกรู้ลมหายใจของตนเอง เรากลับพบว่า ที่นี่ให้ความสงบเงียบ สวาง และโล่งๆได้เช่นกัน หากเราเพียรระลึกรู้เช่นนี้ได้ทุกขณะที่ชีวิตดำรงอยู่ ไม่ว่าจะมีกิจกรรมใดเกิดขึ้น บางที...มันอาจยาวนาน แสนนาน และเป็นเช่นนั้น เช่นนั้น การเฝ้ามองจิต แอบดูใจคงไม่เกิดขึ้น และอาจเป็นการมองอย่างเปิดเผย สง่าและงดงามมากขึ้น ไม่ต้องปรุงแต่งทั้งกาย และสภาพแวดล้อม คงปล่อยให้มันเป็นอย่างที่มันเป็นของมันนั่นแหละ มีแต่เฉยๆ เช่นนั้นเอง แบบนั้นเอง