อนุทิน 109566

   ผมเพิ่งไปกินข้าวตอนเที่ยงที่โรงอาหาร เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่นักศึกษาพักเที่ยง ทำให้การจราจรทางเท้าค่อนข้างหนาแน่น ผมไปเลือกที่นั่งใกล้เพื่อนซึ่งเขาไปเลือกใกล้ภาชนะสำหรับแยกจาน ช้อน เศษอาหาร แก้วน้ำ ภาชนะนี้สูงประมาณเอวของผม (ผมสูง 169-170) ภายในช่องภาชนะแต่ละช่องจะมีถังพลาสติกสูงรองรับของที่ใส่ลงไป ผมได้ยิ้นโคล้งเคล้ง โป้งเป้ง ช๊อกแช๊ก แฉบแฉบ โป๊ะเป๊ะ คือเสียงกระทบกันระหว่าง จาน ช้อน แก้วน้ำ ซึ่งนักศึกษาแต่ละคนโยนกันลงไปใส่ถังที่รองรับนั้น

   ภาชนะนี้สะดวกตรงที่แยกชิ้นส่วนไว้เรียบร้อย แก้วอยู่ส่วนถังแก้ว จานอยู่ส่วนถังจาน ฯลฯ แต่ปัญหาคือ การไม่รู้จักรักษาของส่วนรวม แทนที่ของใช้จะใช้ได้นาน กลับเป็นต้องสิ้นเปลืองงบประมาณในการจัดซื้อจัดหามากมาย ผมมองขอบจานใส่อาหารเที่ยงที่วางตรงหน้า มีแต่รอยบิ่น ทำให้ได้ข้อคิดว่า การพยายามทำให้ง่าย บางทีเป็นการสอนให้มักง่ายเกินไป