อนุทิน 109366


ณัฐพัชร์
เขียนเมื่อ

ความเข้มแข็งของผู้ที่เราคิดว่าน่าจะอ่อนแอที่สุด

เมื่อทราบข่าวว่าเพื่อนรุ่นพี่สมัยเรียนคนหนึ่งป่วยเป็นโรคมะเร็ง ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นั่งอึ้งจนเพื่อนผู้ที่บอกข่าวต้องร้องถาม และแล้วน้ำตาแห่งความเป็นห่วงเพื่อนรุ่นพี่ก็พร่างพรู แทนที่เราจะเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่มีมะเร็งอยู่ในร่างกาย แต่กลับกันกลายเป็นเพื่อนรุ่นพี่ผู้ที่บอกข่าวร้ายนั้นแหละเป็นผู้ปลอบใจและพยายามบอกว่าเค้าแข็งแรงและเข้มแข็งมากๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองป่วยเลย และบอกว่า ..ถ้าเราอ่อนแอเจ้าเชื้อโรคก็จะเข้มแข็ง ทำร้ายเราทันที .. 

".... เค้าอาศัยร่างกายเราอยู่  เราอยู่เค้า (มะเร็ง) ก็ได้อยู่ เราตาย เค้าก็ตาย เพราะฉะนั้น ถ้าเค้าอยากอยู่ ต้อง ทำให้เราอยู่ นานๆ ..."

ทำให้นึกถึงสมัยที่เคยเป็นบัณฑิตอาสาสมัครและดูแลผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวีที่วัดพระบาทน้ำพุ ลพบุรี ที่นอกจากจะต้องดูแลทางกายภาพแล้วต้องคอยเป็นเพื่อนดูแลพูดคุยกับผู้ป่วยที่ต้องการเพื่อนอยู่ใกล้ๆ เพราะเค้าป่วยหนักจนไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ แต่ยังสามารถพูดคุย เล่นหัวกับพวกเราชาวอาสาสมัครและผู้ที่มาเยี่ยมเยียนได้อย่างสนุกสนาน บางคนสภาพร่ายกายดูแย่แต่จิตใจกลับเข้มแข็ง ยิ้มแย้มพูดคุยเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่ไม่ได้ป่วยด้วยซ้ำไป ..



ความเห็น (4)

ใจหายไปด้วย ไม่กล้าถาม เพราะหากเป็นช่วงการเรียนรอบๆแวดวงการทำงาน ก็นึกไม่ออกว่าเพื่อนๆและพรรคพวกที่เป็นคนกันเองของอาจารย์ณัฐพัชร์ท่านไหนที่ผมไม่รู้จักน่ะสิ

กราบนมัสการพระคุณเจ้าพระอาจารย์มหาแล อาสโย ขำสุข และขอบคุณ คุณรุ่งฤดี ค่ะสำหรับดอกไม้

สมาชิกที่ให้กำลังใจ: Blank พระมหาแล อาสโย ขำสุข และ Blank subah.

เรียนท่านอาจารย์วิรัตน์ : เป็นเพื่อนรุ่นพี่สมัยเรียนศิลปะค่ะ และที่เพิ่งรวมตัวกันเมื่อเดือนก่อนหลังจากที่ไม่ได้พบเจอกันมาร่วม ๒๐ ปี รุ่นพี่ รุ่นน้องทราบกันหมดแล้ว มีแต่ตัวเองที่เพิ่งทราบวันนี้ค่ะ ตกใจพอสมควร แต่เห็นพี่เค้ามีจิตใจที่เข้มแข็งเสียจริง เพราะพี่เค้าอยู่กับเจ้าเชื้อโรคร้ายมาตั้งแต่ปี ๒๕๔๗ ค่ะ .. นับถือหัวจิตหัวใจพี่เค้ามากๆ ค่ะ

ขอบคุณสำหรับดอกไม้ครับ

สมาชิกที่ให้กำลังใจ: Blank จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท