อนุทิน 109176

cd4..2 ครับครู (2)

ไปเห่อ..หมอคงออกแล้ว

ไปแจ...น้องจรัล..แต่น้องแหม่มมีcase  ด่วนไม่เป็นไร เราไปกันเลย

เอ..เราถ่ายรูปได้ไหม

ไม่ได้ครับ

งั้นไม่เอากล้องไปนะ

เอ้าแจ..เดินนำหน้าเลย

ไปขออนุญาตพยาบาลก่อน

เราได้รับอนุญาตในฐานะผู้มาให้กำลังใจ ผู้ทำงานด้านการให้คำปรึกษา และ ฉันจิตอาสามิตรภาพบำบัด พวกเราแวะกดแอลกอฮอล์ล้างมือก่อนเยี่ยม

แรกพบ..ภาพหญิงสาววัย30กว่า...ไม่เหมือนเลย ถ้าไม่บอกอายุเข้าใจว่า60อัพแน่ ผมร่วงบาง ผิวดำเทา ทุรนทุรายบนเตียง ญาติคอยระวังป้องกันไม่ให้มือผู้ป่วยมาปัดโดนเครื่องช่วยหายใจ

น้องแจ....บอกญาติและแนะนำทีมเราให้ญาติรู้จัก น้องจรัลถามอาการผู้ป่วย และความเป็นของญาติที่ดูแลผู้ป่วย เธอซึ่งเป็นพี่สาวผู้ป่วย

น้องจรัลจับมือผู้ป่วย และพูดว่า อีกสองวันจะสบายขึ้นนะ และชี้ไปที่แจ...พร้อมพูดสั้นๆว่าคนนี้เคยเป็นอย่างนี้มาแล้ว ตอนนี้เขาแข็งแรง อยู่ที่เราจะทำใจให้เข้มแข็งและยอมรับตัวเองได้ไหม...แล้วหันมาเรียกฉันพร้อมถอยออกไป

ฉันเดินเข้าไปมองผู้ป่วย และทำสมาธิด้วยการระลึกรู้หน้าที่จิตอาสาที่มาให้กำลังใจและมาช่วยให้ผู้ป่วยสงบใจ สงบกายด้วยการระลึกรู้ลมหายใจด้วยตัวผู้ป่วยเอง

ฉันยอมรับว่าเป็นช่วงเวลาที่ฉันไม่แน่ใจ ไม่เหมือนในกิจกรรมที่ฉันถ่ายทอดแบ่งปัน แลกเปลี่ยนกับกลุ่มผู้ป่วยโรคอื่นๆรวมทั้งกลุ่มHMที่ร่วมงานกับสังคมสงเคราะห์รพ.มาหลายงานแล้ว ไม่เหมือนจริงๆ เพราะนี่กำลังต่อสู้เพื่อให้รอด ความจริงอาจไม่เป็นไรก็ได้ มันอาจเป็นแค่เพียงสภาวะของโรค แต่เนื่องจากเขาcd4 ต่ำมาก มันจึงดูแย่มากนะ ฉันคิดว่าผู้ป่วยในสภาวะเช่นนี้แพทย์พยาบาลเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ทั้งทางร่างกายและจิตใจ...ฉันนึกถึงสมเด็จโต นึกถึงอาณาปานสติ นึกถึงลมหายใจ หายใจเข้าคือความรัก คือพลังจักรวาล สูดลมหายใจรับรู้แรงลมมีน้ำหนักกว่าปกติ และยื่นมือขวาของตัวเองไปวางบนมือซ้ายของผู้ป่วยที่วางอยู่บนท้องตอนบน มือขวาของผู้ป่วยพยายามจับถุงลมที่มีลักษณะคล้ายถุงพลาสติกสีขาวขุ่น ข้างๆเตียงมีจอ ฉันเรียกมันไม่ถูก แต่ฉันรู้ว่ามันจะบอกว่าชีวิตจะได้จากไปแล้วถ้ามันมีเสียงดังปี๊ดดดดดขึ้นมาและหยุด  แต่ขณะนี้เสียงของมันดังเป็นจังหวะเหมือนเด็กหัดตีกลองวันแรก หาความนุ่มนวลไม่เจอเลย มันพุ่งขึ้นลงๆและออกจะเรียบเป็นอะไรที่แปลกมากแต่ไม่น่าสนใจเท่าเสียงของมันทำงาน อีกทั้งน้ำหนักของเสียงที่ได้ยินนั้นเล่ายังไม่กลมแต่แตกพล่า หรือจิตของฉันคิดมาก จินตภาพไปเองหรือเปล่า..ฉันต้องการสมาธิ ความเงียบ และฉันเริ่มหันมามองตาผู้ป่วย ฉันรู้สึกว่าดวงตาทั้งสองของผู้ป่วยนั้นมีน้ำใสๆเออขึ้นมาและรอนิ่งอยู่อย่างนั้น ..แต่ฉันไม่ได้รู้สึกหรอก มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ฉันยิ้มให้เธอพร้อมกับจับมือเธอแน่น บีบเบาๆ และถามเธอว่าทรมานใช่ไหม ....ถ้าอยากให้มันสบายขึ้นให้หลับตาลง.หลับตานะ นึกถึงลมหายใจนะ...ให้จิตเราอยู่ตรงนี้ตรงลมหายใจเข้าและออก ทิ้งเรื่องอื่นให้หมด เพื่ออนาคตและเพื่อเติมพลังชีวิตให้กับตนเองนะ หายใจเข้า...อึดอัดใช่ไหม...ผู้ป่วยพยายามพยักหน้า ...ดูพยายามตั้งใจมั่นนะ

หายใจเข้าอีกครั้งแล้วผ่อนออกมาช้าๆนะ...ไม่เป็นไร เหนื่อยก็หายใจพรวดออกไปเลย เอาใหม่ หายใจเข้าเป็นพลังของชีวิต เป็นความรัก....มาเพราะความรักนะ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆๆ ดีมากทำได้แล้ว เก่งมาก หายใจเข้าใหม่อีกครั้งนะ แล้วนิ่งไว้ นิ่งเฉยๆ เธอจะเห็นดอกไม้ที่สวย..หายใจออกช้าๆนะ หายใจเข้าอีกครั้ง ดีๆๆๆหายใจออกค่ะ หายใจเข้าคือพลังจักรวาลที่ยิ่งใหญ่ จงสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ อย่ารีบร้อน แต่จงปฏิบัติกับลมหายใจอย่างนิ่มนวล ทนุถนอม ดีมากๆๆนิ่งไว้ค่ะ...คืนพลังให้จักรวาลผ่อนลมหายใจออก.......หายใจเข้าคือความรักคือพลังจักรวาล เก็บพลังนี้ไว้เป็นพลังชีวิตใหม่ หายใจออกส่งความรัก ความปรารถนาดีให้เพื่อนข้างๆเตียงขอให้เขาหาย...ขอให้เขาสบาย ฉันพร่ำนำพาเธอ และฟังเสียงเครื่องที่ดังจากจอ สายตาจับจ้องเธอ ส่งความรู้สึกดีๆที่ฉันมีใหเธอ ให้เธอสงบ อย่าได้ทรมาน ขณะที่ฉันให้เธอรักษาสภาวะสงบไว้เท่าที่เธอจะทำได้

เวลาผ่านไปอย่างทรมานจนฉันรู้สึกเมื่อยหลังขาหลังของฉัน ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนมีเส้นตรงวิ่งเป็นทางลงไปจากสะโพก...และเมื่ออาการทางกายของเธอสงบลงบ้าง ขอให้ส่งความทุกข์มา ฉันขอให้เธอระลึกรู้อยู่กับลมหายใจ ฉันต้องใช้เวลาแต่ละช่วงหยุดบอกให้เธอหลับตาเพื่ออนาคต ให้เธออยู่กับปัจจุบันขณะ มันยากมากแต่ฉันก็พยายามมากๆเลย เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ จนเสียงจอมันเบานุ่มนวลขึ้น มีจังหวะสม่ำเสมอฉันเหมือนจะรับรู้ได้ทันทีว่าเธอเริ่มสบายขึ้น ต่างจากครั้งแรกที่ฉันเอื้อมมือไปจับมือเธอนั้น...มือที่เย็บเจี๊ยบของเธอ ทำให้ฉันอดคิดถึงอาหารทะเลแช่แข็งใหม่ๆไม่ได้ จนฉันรู้สึกคล้ายเธอแช่แข็ง แต่หลังจากเธอได้ปฏิบัติสร้างพลังขึ้นในตัวเอง และพาจิตคิดถึงพลังจักรวาล ความรัก ความดีที่เธอเคยทำเคยเจอเคยผ่านมา น่าจะส่งผลให้เธอระลึกถึงและมีความสุขแม้เพียงไม่กี่นาที

แต่นั่นแหละอย่างน้อยเธอคงตระหนักรู้ถึง ความสุข ความเบาสบาย และความทุกข์กายที่เธอเผขิญนี้มันได้เบาบางลงบ้างแล้วแม้เพียงชั่วขณะเท่านั้น เธอเริ่มสงบ และยอมนอนนิ่งๆ ฉันบอกเธอว่าสิ่งที่เธอได้ฝึกไปนั้นคือบุญและขอให้เธอได้แผ่เมตตาให้สรรพสิ่งทั้งหลาย ทั้งที่ชีวิตและไม่มี ตลอดจนเชื้อโรคต่างๆในกายเธอ ขอให้เขาเหล่านั้นมีความสุข ไม่ทรมานสร้างกรรมต่อไปและได้รับกุศลบุญนี้

ความคิดเห็นของญาติ(พี่สาว) รู้สึกสบายใจมากและมีความหวัง

ความคิดเห็นของแจ...ดีครับ อยาให้ครูช่วยอีกหกลายๆคน

เธอก็ช่วยได้นะ ครูว่าเธอทำได้ ถ้าเธอปรารถนาที่จะให้

น้องจรัลพูดว่า ...เขาสงบลงมากครับ ผมดูแต่หน้าจอ มันเปลี่ยนไป และมันไม่รุนแรงผมว่าเวลาเราวัดความดันกลุ่มก่อนจัดกิจกรรมมันต้องรอ และเอามาวิเคราะห์ผู้ป่วยก็มองไม่ออกไม่เห็นภาพในขณะที่ ผมว่าต้องให้คุณจุ๊ทำโครงการขอมาใช้สักเครื่อง ผมว่ามันเห็นความเปลี่ยนแปลงการเต้นของหัวใจชัดเจนดี 555

ฉันสัญญากับเธอ ว่าพรุ่งนี้ฉํนจะขึ้นไปเยี่ยมเธอใหม่ เธอพยายามยกมือไหว้ แต่มือก็ตก พยายามขอบคุณแต่ไม่มีเสียงใดๆลอดออกมา สุดท้ายฉันยกนิ้วหัวแม่มือและพูดว่าสู้นะ เธอใช้มือขวาซ้อนมือซ้ายส่งขึ้นมาแล้วนิ้วโป้งที่กางออกอย่างไร้พลังก็ได้รับความพยายามยกขึ้นมาและพยายามพูดว่าสู้ค่ะ

ฉันแวะไปขอบคุณน้องพยาบาลและแอบถามเธอว่าผู้ป่วยเป็นอย่างไร เธอบอกว่าเมื่อคืนวัดความดันไม่ได้ แพทย์ได้ให้ความสำคัญกับเธอและนำจอ..(ฉันยังเรียกไม่ถูก) มาใช้เพื่อการรักษาที่ดี

ฉันแวะไปหาพยาบาลสุดใจ ที่ตึกของเธอมีผู้ป่วยเบาหวานตั้งแต่ช่วยตัวเองได้ไปจนถึงช่วยตัวเองก็ไม่ได้ เราสนทนากันในประเด็นการสร้างความตระหนักรู้และเห็นคุณค่าในตนเอง

น้องพยาบาลสุดใจได้แจ้งให้ทราบเรื่อง ความปรารถนาดีของรพ.ที่จะดำเนินการเรื่องสัญลักษณ์ อัตลักษณ์ และความเป็นunity อีกครั้ง พูดถึงห้องพักเฉพาะและอืนๆอีก 2 -3 รายการที่ฉันไม่ได้สนใจมากไปกว่า....พรุ่งนี้ฉันจะจัดกิจกรรมสบายๆให้ผู้ป่วยที่อยู่รพ.นานวันได้มีความสุขใจ พรุ่งนี้จะเริ่มอีกกิจกรรม