อนุทิน 108649
krutoiting
เขียนเมื่อI'm in ASEAN (14)
ฉันยุติการสนทนากับเพื่อนต่างประเทศ ด้วยอาการมึน
และรู้สึกไม่สนุกเอาซะเลย
แต่เพื่อนสาวของเขาก็ให้กำลังใจฉันด้วยรอยยิ้ม
ก็แปลกเป็นครั้งแรกที่ฉันไม่รู้สึกอยากยิ้มตอบเธอเลย
แย่จัง...ฉันบอกตัวเอง
นี่ฉันไปเกี่ยวข้องอะไรด้วยกับนโยบายของกระทรวงศึกษา
เพราะฉันได้ละ วางแล้ว แต่ทำไมเรื่องการศึกษาจึงรบกวนจิตใจได้มากเพียงนี้
อาจเป็นเพราะฉันยังต้องทำงานเกี่ยวข้องกับการศึกษาผ่านงานจิตอาสาร่วมกับเพื่อนชาวต่างประเทศที่มีใจอยากช่วยสอนภาษาให้เด็กน้อย
บ่อยครั้งที่ฉันอยากเลิกรางานนี้ และบ่อยครั้งที่ฉyนลุกขึ้นมากระโดดโลดแล่นไปกับความสนุกที่ได้ช่วยเหลือเด็กๆ
ดูซิว่าเพื่อนของฉันจะคิดอย่างไร
MS.Sunee พูดด้วยความสงสัยว่าทำไมต้องอาเซี่ยนในยุคนี่
ฉํนตอบเธอไม่ได้ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร นึกภาษาไม่ออก
ในยามที่สมองเราคัดค้าน และเศร้าหมอง สมองกลับไม่ยอมทำงาน
ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ และใช้เวลาอยู่กับมัน ห้องน้ำที่สงบเย็น ช่วยให้ฉันมองเห็นทางออกว่าจะตอบเพื่อนฉันอย่างไร ว่าทำไมต้องเน้นอาเซี่ยน
เธอไม่เห็นอะไรแตกต่างไปจากเดิมนอกจากการประโคมข่าวอย่างตื่นเต้น
และฉันคิดว่าเพื่อนของฉันคงไม่รู้ว่าประเทศของฉันได้มีการรวมตัวกันในกลุ่มประเทศใกล้เคียง เพื่อเปิดการค้าเสรี เพื่อการไม่เสียเปรียบประเทศที่ยิ่งใหญ่
แต่ฉันคิดผิด เพื่อนของฉันรู้จักประเทศในอาเซียนดีกว่าฉันหลายเท่า เธอเล่าว่าเธอได้เคยเดินทางไปยังประเทศเหล่านี้หมดแล้วด้วยจุดมุ่งหมายเพื่อพบเจอสิ่งที่ดีที่สุดของแต่ละประเทศ เรียนรู้วัฒนธรรม จิตใจของผู้คนของประเทศเหล่านั้นรวมทั้งปท.ด้วย
ฉันนึกในใจว่าเป็นการดีที่ฉันจะได้เรียนรู้บางอย่างจากเพื่อนของฉัน แต่คำตอบของเธอก็คือ ทำไมฉันไม่ออกเดินทางเพื่อไปสัมผัสและเรียนรู้ด้วยตนเองจะดีกว่าการบอกเล่า บางทีบางอย่างไม่มีในหนังสือ และบางอย่างที่ฉันควรรู้ก็ไม่มีในตำรา
เออ..จริงซิ เพื่อนฉันพูดถูก แต่ทำไม่ได้ (ฉันนะไม่ใช่เธอ)ก็ไม่รู้จะรู้ไปทำไม ยังไม่มีเป้าหมายว่าจะรู้ไปทำไม
ฉันถามเธอว่าสิ่งแรกที่ชาวต่างประเทศต้องการเมื่อเดินทางไปยังประเทศอื่นคืออะไร เธอตอบว่าพื้นๆ คุณต้องการอะไร คุณคิดว่าคนที่อื่นเขาก็อาจต้องการเหมือนกัน คุณควรเรียนรู้จากตัวคุณ ภาษาก็เช่นกันคุณควรรู้เรื่องจำเป็นในชีวิตก่อนไหม
โอ้นี่เธอกำลังให้คำตอบแบบให้ฉันสะท้อนตัวเอง
วิธีนี่คนเคยเป็นครูอย่างฉันไม่เคยเอามาใช้ในชีวิตปกติเลย นอกจากใช้กับนักเรียนในบางชั่วโมงที่ต้องการให้เขาคิดเท่านั้น
ฉันเริ่มสนใจที่จะคุยมากกว่าเดิม ฉันเพิ่งรู้สึกตื่นเต้นที่จะสนทนากับเพื่อนชาวต่างประเทศคนนี้อีกครั้ง
บ่อยครั้งที่คำตอบของเพื่อนมันเหมือนคำถามแต่เป็นคำถามทีเธอไม่ต้องรอคำตอบจากฉัน เพราะเธอจะปลุกความคิดของฉันด้วยคำพูดเชิงถาม และฉันคิดว่าฉันแอบตอบเธอในใจ และดูเหมือนฉันจะตอบเธอไม่ทันเสียแล้ว
แต่กลับกระตุ้นให้ฉันอยากเรียนรู้เองโดยอัตโนมัติ นี่เป็นเทคนิคของการให้ความรู้ละซี
หากเรามีโอกาสให้ความรู้ใคร การให้ความรู้แบบกระตุ้นให้คิดเองด้วยคำถามดูจะเหมาะกับยุคแห่งการเรียนรู้ในโลกอินเทอร์เน็ต ยุคแทปเล็ตเติบโต
เอ...แล้วคุณครูจะใช้วิธีไหนสอนเด็กน้อย โดยมีแทปเล็ตเป็นเครื่องมือ
เสียงเพื่อนฉันพูดเบาๆ ว่า...How to teach?
อ้า..เฮ้ย! นี่เธอรู้จิตคิดของฉันได้ยังไง..อ่ะงงหว่า
ความเห็น (1)
ขอบคุณน้องตะวันดิน และน้องป.สำหรับดอกไม้ที่มอบให้ค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ