อนุทิน 108490

| อนุทิน ... ๒๖๕๒ |

"ความเรียงชีวิตของฉัน (นักศึกษา)"

ช่วงบ่ายที่ผ่านมา ประชุมแบบไม่เป็นทางการยาวนาน เพื่อแก้ปัญหาเกี่ยวกับค่ายเด็กฯ และการจัดงานนิทรรศการที่กำลังจะถึงนี้ ซึ่งข้อยุติไม่มีคนชี้ขาด ทำให้การเอาแต่ใจและมาตรฐานของตัวคนเสนอเองเกิดขึ้น อากาศร้อนท่ามกลางแอร์คอนดิชั่น เห็นเพื่อนตัดสินเด็กจากการพบปะไม่กี่ครั้ง แต่จงใจไม่ชอบเด็กบางคนแบบแค้นฝังหุ่น ซึ่งตัวเองรับไม่ได้กับวิธีคิดแบบนี้ จึงเลือกที่จะนั่งนิ่งและคิดในใจ และอาจจะต้องหาเวลาคุยกับรองฯ หัวหน้าโครงการฯ ส่วนตัวดีกว่า

ช่วงค่ำ เหตุจากเด็กที่มีการเลือกความสำเร็จของงานตัวเองมากกว่าการช่วยเหลือเพื่อน ทำให้เลือกนั่งอ่านงานเขียน "ชีวิตของฉัน" ที่คุณแผ่นดินให้เด็กเขียนไว้ก่อนเดินทางกลับ ทำให้เราทราบถึงภูมิหลังที่นำมาซึ่งบุคลิกภาพของเด็กหลายคนในปัจจุับัน

อยากบอกจังว่า ชีวิตของนักศึกษาแต่ละคนยิ่งกว่านิยาย เป็นนิยายที่อยากให้เพื่อนคนนั้นไ้ด้มีโอกาสมานั่งอ่านบ้าง ไม่ทันรู้จักดีแต่กลับเชื่อแบบไร้เหตุผล

บางคนเก่งระดับประเทศ บางคนมีวิธีคิดแบบคนใจแคบ บางคนพ่อแม่ตามใจทุกอย่าง บางคนครอบครัวแตกแยก บางคนสูญเสีย บางคนรู้สึกประหลาดใจที่สอบติดมาได้

"ชีวิตของฉัน" ทำให้ผมคิดหากระบวนการที่ดีที่สุดในการรวมใจเขาในวันพรุ่งนี้ ยามค่ำคืน ผมควรจะทำอย่างไรให้เพื่อนได้รู้จักเพื่อนมากกว่าที่เห็นแต่หน้ากันทุกวัน

โจทย์นี้ยากจัง ... คิดไม่ออกเลย เพราะมันเป็นการใช้ความรู้สึกและอารมณ์มาใช้ในกระบวนการ