อนุทิน 107784
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อ| อนุทิน ... ๒๕๗๕ |
"สายนี้"
๑๐.๒๙ น. ออกจากห้องพัก ออกมาหน้าระเบียงของเฮือนไทใหญ่ นั่งพื้นกับโต๊ะกลางห้องโถง วางรายงานนักศึกษา หัวหน้ามองออกไปเห็นนาขั้นบันได ตรวจงาน กรอกคะแนนไปเรื่อย ๆ ... เป็นการหาความสุขเล็ก ๆ จากการทำงานที่ดูเสมือนจริงจังมาตลอด
"ไม่อยากให้กลับ"
ป่านนี้เพื่อนรักต่างมหาวิทยาลัยคงเดินทางกลับถึงมหาวิทยาลัยทางอีสานแล้ว
เมื่อคืน เลขาฯ โครงการโรงเรียนแห่งความสุข โทรมาเล่าฟังว่า ...
"เด็ก ๆ พากันร้องไห้ไม่อยากให้เพื่อนผมกลับ หลังจากมาเป็นวิทยากรกระบวนการให้ถึง ๓ วัน เด็ก ๆ เหล่านี้ได้ซึมซับอะไรบางอย่างจากตัวเพื่อนผมคนนี้ แถมได้ทำเซอร์ไพรส์ให้กับวิทยากรโดยการ BOOM คณะฯ ที่คณะฯ ไม่เคยสอน พร้อมขอลายเซ็นเป็นที่ระลึกกัน และเดินไปส่งเพื่อนผมคนนี้ขึ้นรถเพื่อต่อไปยังอาเขต สถานีขนส่งของเชียงใหม่ อีก ๓๐ กิโลเมตรจากที่พัก"
เด็ก ๆ เค้ารักวิทยากรคนนี้มาก วิทยากรผู้สร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขา แต่เพื่อนผมก็สอนพวกเขาไว้ว่า "ไม่ว่าวิทยากรจะเป็นใคร ขอให้พวกเราได้ถอดสิ่งดีดีออกมาเก็บมาไว้ในตัวพวกเรานะ ไม่ยึดติดที่ตัวบุคคล"
"วีรกรรมทำเพื่อวิทยากร"
ขอบคุณเพื่อนรักด้วยครับที่ได้ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ และได้ทิ้งร่องรอยแห่งความรู้สึกที่ดีดีเอาไว้ที่นี่ หากมาคราวหน้า ผมจะสร้างตำนานการต้อนรับวิทยากรอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งต้องมีตำนานเสมอสิน่า 555
โพสต์จาก แม่ลาน้อย, แม่ฮ่องสอน
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น