อนุทิน 107739

วันนี้ผมต้องสารภาพผิดมันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีเลยสำหรับผม เรืองมีอยู่ว่าเมื่อวาน วันที่ ๓ พฤษภาคม ๒๕๕๕ ผมกลับถึงบ้านราว ๑๙ นาฬิกา ไม่พบหลานสาว อายุ ๑๒ ปี มองเห็นกระปุกออมสินรูปช้างสีชมพูของธนาคารออมสินถูกแกะฝาปิดด้านล่างเพื่อนำเหรียญออกจากกระปุกนอนตะแคงวางอยู่ผมเกิดความโมโหว่าหลานเอากระปุกที่ผมใส่เหรียญไว้เต็มแกะเอาเหรียญออก ทุกๆวันผมจะใส่เหรียญลงกระปุกทุกวันๆละหนึ่งเหรียญ บางวันก็เหรีญห้าบาท บางวันก็เหรียญบาท หรือเหรียญสิบบาท แล้วแต่จะมีอยู่ในกระเป๋า ผมนำกระปุกใบนี้จากห้องทำงานเพื่อนำมาเก็บไว้ที่บ้านซึ่งมันเต็มไม่สามารถใส่ได้อีกแล้ว พอเห็นกระปุกถูกเปิดออกก็โกรธหลานที่ไม่ขออนุญาต พอหลานกลับมาถึงบ้านสอบถามหลานบอกว่าไม่ได้เอาไปเป็นกระปุกของตนเอง ผมไม่เชื่อใช้ไม้ตีเธอไปหนึ่งที เธอร้องไห้แล้วเข้าห้องอาบน้ำผมเองไปดูหากระปุกพบว่า กระปุกของผมอีกใบหนึ่งอยู่ในต้อเหมือนกันและเงินเหรียญทีมีอยู่ยังเต็มไม่ได้เปิดออกแต่ผมเองเข้าใจผิด จึงขอโทษหลานด้วยความเสียใจ ผมวันนี้ไม่สบายใจเลยที่ทำผิดกับหลานเมื่อวานไม่รอบคอบที่จะตรวจตราให้ดีเสียก่อนขอโทษหลานจริงๆ