อนุทิน 107661

๒๑๙. อุดมการณ์ผัดกระเพราแบบลูกค้าเป็นศูนย์กลาง

วันนี้ผมออกไปกินข้าวมื้อเที่ยงที่ร้านค้าปากทางถนนเชื่อมต่อกับคลองชลประทานหลังมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ไปน้ำบ่อหลวง เข้าหมู่บ้าน ตรงปากทางเป็นตลาดและร้านค้าชุมชนที่ อบต.สร้างไว้ให้ชาวบ้านนำของมาวางขายในตอนเย็น ตอนกลางวันจะว่างและมีร้านขายข้าวตามสั่งอยู่ร้านเดียว เมื่อไปถึงก็มีเด็กๆ ๓-๔ คนนั่งกินข้าวอยู่โต๊ะหนึ่ง ผมคงเป็นลูกค้าโต๊ะที่สอง ผมสั่งข้าวผัดกระเพราะหมูไข่เจียวแล้วก็จึงคิดว่าคงจะรอไม่นาน แต่ก็นั่งรออยู่เป็นครู่จนอดสงสัยไม่ได้ว่าคนก็ไม่เยอะ แต่ทำไมไม่ถึงคิวผมได้รับอาหารสักที ยิ่งไปกว่านั้น เมียพ่อครัวก็หายไป สักครู่ก็เดินกลับมาร้านพร้อมกับใบมะกรูดเต็มกำมือ ผมก็คิดว่าคงมีใครสักผักพริกแกงอยู่ก่อนกระมัง แต่หลังจากนั้น พ่อครัวก็เดินออกไปอีก พร้อมกับเข็นมอเตอร์ไซค์ออกไปและสตาร์ทอยู่จนเหงื่อโทรมรถจึงติด พอขับออกไปสักครู่แม่ค้าจึงเข้ามาบอกให้ผมรออีกสักหน่อย พร้อมกับบอกว่าเมื่อสักครู่เดินออกไปซื้อไข่มาทำไข่เจียวให้ผมจากร้านค้า ๒ ร้านใกล้ๆกัน แต่ไม่มี เลยต้องเดินกลับมาพร้อมกับแวะเด็ดยอดมะกรูดติดมือมาเพราะดูงามดี พอกลับมาบอกสามีแล้ว สามีเลยต้องเอามอเตอร์ไซค์ออกไปซื้อจากร้านค้าที่อยู่ไกลออกไป สักพักก็กลับมา ผมได้ทราบแล้วก็นึกในใจว่าหากบอกผมสักหน่อยว่าไม่มีไข่ ผมก็จะเปลี่ยนเป็นรายการอาหารอย่างอื่นที่ไม่ต้องใช้ไข่ก็ได้ เล่นเอาวุ่นวายและเหงื่อตกกันเลยเชียว อย่างนี้ต้องเรียกว่าสูตรผัดกระเพราแบบลูกค้าเป็นศูนย์กลางนะนี่

[โอ๋-อโณ]

อ่านแล้วเอาใจช่วยทั้งคนกินคนทำเลยนะคะ อาจารย์ คนกินก็น่ารักที่อุตส่าห์เอาใจใส่ความเป็นไปของคนทำ คนทำก็น่ารักที่พยายามจะตอบสนองคนกิน นี่ถ้าปรึกษากันสักนิดคงได้เมนูใหม่ไปแล้วนะคะ