อนุทิน 107496

ไปห้างสรรพสินค้าเจ้าหนึ่ง แวะดูร้านซีเอ็ด : ดูไปที่ 20 อันดับขายดี @เชียงใหม่ ได้แก่ แอ่นแอ้น..
อันดับ 20 : "ดีที่สุดในสิ่งที่เป็น" ของคุณหนุ่มเมืองจันทร์ (ปลื้มไปด้วย เพิ่งซื้อไปสัปดาห์ก่อน ตอนยังไม่ขึ้นชาร์ทเลย)
อันดับ 10 : คณิต คิดสนุก โดย...(มองไม่เห็น) 
อันดับ 1  : "สุข สวย รวยโคตร" ของคุณกาละแมร์
จำได้แค่นี้แหละ :)
...
เป็นอันได้เสียตังค์ซื้อ
แต่ไม่ใช่หนังสือติดอันดับขายดี
กลายเป็นหนังสือชื่อ "พูดสองภาษาคุณสร้างเองได้"
ซื้อด้วยเหตุผลให้เครดิตคุณพงษ์ระพี เตชพาหพงษ์
ที่ "กล้าสวนกระแส"
การเรียนภาษาอังกฤษ -- เจ้าของภาษาห้าม"สอน"
ให้เหตุผลอย่างน่าสนใจว่า
ฝรั่ง ส่วนน้อย ที่ "สอน"ภาษาอังกฤษเป็น
เพราะเขาพูดเป็นธรรมชาติ พูดด้วยความรู้สึก
คุณค่าของเขาอยู่ที่ช่วยเป็น "คู่ซ้อม"
คำถามคือ..
ต้นทุนการเรียนภาษาอังกฤษเราสูงเกินไป..หรือเปล่า?
จำเป็นไหมต้องนั่งเรียนกันใน ตึกหรู กับครูฝรั่ง?

คุณละคิดว่าอย่างไร

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

ผมสอบ TOEFL ได้คะแนนพอสมัครเข้าเรียนได้ แล้วก็อุตส่าห์เรียนไปได้ตั้งพักใหญ่ๆ แต่มาพูดภาษาอังกฤษได้จริงๆ (แบบมีลูกล่อลูกชน ทะเลาะ หว่านล้อม ฯลฯ) ตอนได้ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าของภาษาครับ

ผมคิดว่าเจ้าของภาษา "สอน" ไม่ได้ แต่เราต้อง "เรียน" กับเจ้าของภาษาครับ คือเปรียบแล้วเขาไม่ใช่อยู่ในสถานะครูแต่เป็นสถานะสื่อให้เราเรียนจากเขามากกว่าครับ

[โอ๋-อโณ]

ถ้าเอาจากประสบการณ์ของตัวเองที่ได้รับคำชมจาก"ฝรั่ง"ว่าใช้ภาษาอังกฤษได้ดี บอกได้ว่าไม่จำเป็นต้องเรียนกับครูฝรั่งค่ะ การอ่านการฟังเรื่อยๆก็ใช้ได้ แต่สำเนียงการพูดนั้นต้องฝึกกับเจ้าของภาษาจึงจะพูดได้ดี เพราะพี่โอ๋ไม่เคยเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ ไม่เคยไปต่างประเทศ แต่โตมาในบ้านที่มีหนังสือภาษาอังกฤษแทบทุกชนิด ตั้งแต่ Encyclopedia จนถึงหนังสืออ่านเล่นของเด็ก ฟังเพลงภาษาอังกฤษควบคู่ไปกับเพลงไทย ดูหนังเสียงในฟิล์มตั้งแต่ยังฟังไม่รู้เรื่อง ทุกอย่างเป็นธรรมชาติในชีวิตจนไม่รู้สึกว่า ภาษาอังกฤษเป็นของแปลก ก็เลยใช้ภาษาอังกฤษได้เป็นปกติ ยกเว้นพูดที่เป็นสำเนียงไทยของเราเองนี่แหละค่ะ ดัดจริตไม่ได้ตลอดสักทีถ้าไม่มีต้นแบบอยู่ใกล้ๆ สอบ TOEFL, IELTS ครั้งเดียวผ่านฉลุยเกินเกณฑ์ สมัครเข้ามหาวิทยาลัยระดับปริญญาโทได้สบายๆเลยค่ะ และไปเรียนได้แบบไม่มีปัญหาการอ่าน เขียนและฟังเลย แต่การพูดมีปัญหาเพราะมีคำหลายคำที่เราออกเสียงผิดโดยธรรมชาติ ทำให้ฝรั่งฟังเราไม่รู้เรื่อง เป็นเรื่องที่ติดใจมากๆจนอยากจะเอากลับมาถ่ายทอดให้คนอื่นช่วยกันแก้ไขนี่แหละค่ะ

ส่วนภาษาญี่ปุ่นก็เรียนเพราะชอบ เรียนสองปีแต่ก็ยังคงอ่านได้บ้าง เขียนได้บ้าง ถ้าต้องสื่อสารด้วยการพูดก็มีหลายๆประโยคที่เป็นอัตโนมัติ มันติดปากมาเองเลย

สรุปว่าจากประสบการณ์ตรงเชื่อว่า ความชอบและการทำให้กลมกลืนกับชีวิตประจำวัน น่าจะเป็นปัจจัยสำคัญมากกว่าการต้องเรียนกับเจ้าของภาษาโดยตรงค่ะ

[...ปริม ทัดบุปผา...]

หากจะให้เก่งแกรมม่า ครูคนไทยที่เก่งๆ สอนแกรมม่าได้สบายมากค่ะ ตอนจบ ม หก ไปสอบ IELTS ได้คะแนนดีมากโดยไม่ต้องไปเรียนภาษาเพิ่มเติมตอนไปเรียนปริญญาตรีที่ออสเตรเลียค่ะ เพราะอาจารย์ที่สอนภาษาอังกฤษท่านเก่งแกรมม่ามากค่ะ

สำหรับการพูด การฟัง สำเนียง การอยู่ในสภาวะแวดล้อมที่มีการสื่อสารโดยใช้ภาษาอังกฤษอยู่ตลอดเวลาน่าจะช่วยได้มากกว่าไปนั่งเรียนในชั้นกับคุณครูฝรั่งแล้วออกจากห้องเรียนมาก็พูดภาษาไทยปร๋อนะคะ

ชาวไทยที่พูดภาษาใดไม่เป็นเลยนอกจากคำเมือง มาแต่งงานกับคนสิงคโปร์ครอบครัวพูดภาษาจีนฮกเกี้ยน เขาก็เรียนรู้การพูดฮกเกี้ยนจากครอบครัว พอห้าปีให้หลังลูกเขาเข้าอนุบาลหัดเรียนภาษาจีนกลางกับอังกฤษเขาก็เรียนกับลูก ตอนนี้เขาร้องเพลงฮกเกี้ยนได้ดีมาก เขียนจีนกลางได้ด้วย และพูดภาษาอังกฤษปร๋อเลยค่ะ

[ป.]

ขอบคุณอาจารย์ธวัชชัย พี่โอ๋ และ ดร.ปริม ที่มาแชร์ประสบการณ์ค่ะ เดี๋ยว topic นี้ต้องขยาย อิๆ