อนุทิน 107485

นอนคว่ำฝังเข็ม ... ฉันเดินเข้าห้องซึ่งมีเตียง จำนรวน 6 เตียง ทุกเตียงมีผู้ป่วยอยู่กับเข็ม และไฟฟ้าจี้เต็มไปหมด อ้ายยยยหยา... ฉันครวญเบาๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ความกลัวซาลง แต่ไม่วายเจ้าความคิดมันต่อเติมไปต่างๆน่าๆ เช่น ถ้ากระแสไฟที่ช็อตนั้นมันแรงฉันคงกระตุกๆๆๆ และเลือดคงจะพุ่งออกมาจนดันเข็มกระเด็นอกไปแน่ ...นี่เจ้าความคิดมันมาตั้งแต่เมื่อไหล ฉันรวบรวมสมาธิ และยืนนิ่งหลังจากใช้ผ้ากระโจมตัวเอง หันไปมองผู้ป่วยเตียงข้างๆก็ยังอดถามไม่ได้ว่าเจ็บไหมคะ ผู้ป่วยบอกว่าน้อยกว่ามดกัด โอเคเลย จึงค่อยๆยันกายขึ้นเตียง เป็นเตียงไม้แคบๆพอนอนได้ห้ามหลับ เพราะอาจตกเตียงได้ บนเตียงปูด้วยผ้าปูที่นอนตรารพ.สีเขียวอ่อน ค่อนไปทางเก่า แต่สะอาดและเรียบ แสดงว่าผ่านการรีดมาแล้ว ฉันได้รับการแนะนะจากคุณหมอผู้หญิงให้นอนคว่ำหน้าลงกับเตียง โอ มันเป็นท่าที่ทรมานเพราะฉันไม่เคยนอนหลับท่านี้เลย ไม่ชอบด้วยซ้ำไปเพราะรู้สึกอึดอัด และทรมานต้นคอ เมื่อยหน้า หายใจไม่ออก อึดอัด จนต้องหงายตัวขึ้ยนทุกครั้งที่ทดลองนอนที่บ้าน เมื่อคุณหมอแนะนำท่านอนให้จึงรู้สึกต่อต้าน ลองหายใจเข้าออกช้าๆ และทำความรู้สึกยอมรับดู จึงพบว่าร่างกายเริ่มผ่อนคลายแล้ว เมื่อนอนว่ำตามคำแนะนำเรียบร้อยแล้วคุณหมอเข้ามาทำการตรวจเช็คบริเวณที่เป็นปัญหาสร้างความรู้สึกปวดหนึบๆได้ตรงจุดมาก แล้วทำการฝังเข็มไปตามจุดที่ปวดนั้นราวๆ 10 เข็ม ฉันนอนนิ่งไม่กล้าขยับ เพราะได้ยินคุณป้าสูงวัยพูดแนะนำอีกเตียงข้างแกว่า อย่าขยับนะ นอนนิ่งๆ ไม่งั้นจะปวดมาก ฉันนึกขอบคุณในใจที่ป้าแกแนะนำ เพื่อนผู้ป่วยด้วยกัน และรับรู้ถึงมิตรภาพที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆภายในห้องฝังเข็มนี้ มันเป็นบรรยากาสที่อบอุ่น และเอื้ออาทรต่อกัน มิตรภาพบำบัดเพื่อนช่วยเพื่อน ด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ ได้อุบัติขึ้นในห้องนี้แล้ว ฉันหลับตาลง และผ่อนลมหายใจเบาๆรับรู้จังหวะการเต้นของกล้ามเนื้อบริเวณฝังเข็ม ตึบ ตึบ ตึบ ตึบ และเฝ้ามองระลึกรู้การทำงานของเข็ม และปากคีมไฟฟ้าที่นำพากระแสไฟว้างมาเป็นชุดๆ ไม่ต่างอะไรกับทหารกองหน้า ที่กำลังสู้รบกับข้าศึก ความรู้สึกขอบคุณบังเกิดขึ้น และส่งความรู้สึกขอบคุณกลับไปตามจังหวะการทำงานของกระแสไฟที่ดูเหมือนจะแล่นเข้ามาและแล่นออก