อนุทิน 106877

นิทาน นกเขา

วานนี้...นกเขาตัวใหม่แอบ " บ่น " ให้ได้ยิน จึงขอนำมา เล่าสู่กันฟัง...

เป็นปกตินานมา...ที่จะพบบรรดาลูกสาว ลูกชายนกเขา ก้าวออกมาจากรังเพื่อหัดบิน... ทว่า... ไม่สามารถบินออกนอกตึกสัมมาสิกขาปฐมอโศกได้ ด้วยบินคราใด ก็จะชนกระจกใสของตึกทุกที.. จะโผออกสู่อากาศอันกว้างให้สมดังใจไม่ได้..

" น่า..งงมาก "

นกน้อยจึงเปรย ๆ กับตนเองว่า.. " เอ...ก็มองว่า..ใส นี่นา.. แล้วไฉน..ออกไปไม่ได้ แล้วทำไม อากาศที่นี่ ทำไมมันถึงแข็งแท้... หลายโครมแล้วนะเนี่ยเรา...บินชนจนมึนหัวไปหมดแล้ว "

" อ้าว ๆ ...ตกใจ !! ตกใจ !! ใครล่ะนี่...มาจับตัวฉัน...และกำลังพาเดินมาริมระเบียง ณ ตึกอันเสมือนเป็นบ้านที่ฉันเกิด...โอ เริ่มได้กลิ่นความเป็นอิสระแล้ว...

กราบขอบพระคุณมากครับท่านสมณะ.. กราบนมัสการลาครับผม... ไปละ "

---

สังคมมนุษย์...ก็เป็นดุจเดียวกัน กว่าแต่ละคนจะก้าวผ่านด่านความรู้ ทั้งสัมมาทิฐิ มิจฉาทิฐิ...ที่สะสมไว้มาก - น้อย หนา - บาง ตามที่แต่ละคน แต่ละครอบครัวจะพบ จะมี...จนก่อเกิดเป็นกำแพงใสบดบังความจริง ที่ควรจะได้พัฒนาสู่การปฏิบัติจนเป็นรูปธรรม...จนเกิดเป็นอานิสงค์แก่จิตสมเป็นมนุษย์ และ ดำรงค์ชีวิตมีศีลเป็นปกติได้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง

แต่ละคนก็จักต้องมึนกับบทเรียน.. จักต้องชนกับอะไร ต่ออะไร..ชนใครต่อใคร.. โดยตน อาจจะหาทางออกมาเอง หรือ อาจมีใครใจดีที่มาทำให้ตกใจบ้าง ช่วยจับ ช่วยแนะ ช่วยบอกทาง...

ประดุจเดียวเจ้านกเขาบินชนกระจกใส โดยแท้