ป๊ะวอญ่า...บอกให้หนูเขียนบันทึก...กำลังรื่นไหล..แต่เน็ตเจ้ากรรมดันหลุดไปซะนิ...:)
รีบลุกขึ้นมาเขียนต่อเร็วเน็ตดีแล้ว เดี๋ยวจะได้เดินทางไปพังงา ชมเกาะปันหยี ชมเขาพิงกัน ...พิงกันเหมือนสมาชิกในโกที่เรา มีการเอื้ออาทร เกื้อกูลกัน พึ่งพิงอิงแอบแนบชิด ด้วยมิตรภาพ
เป็นเรื่องสมควรแก่กาล เพราะเริ่มยาว 555
ตื่นสายทุกวันเลยคะป๊ะ...:)
เขียนไม่ออกมานานแล้วนะคะครูพี่เสือ...ตอนรื่นไหลไม่ค่อยมีโอกาสเขียน...เลยเก็บไว้อยู่ในเพียงความทรงจำ..:)