อนุทิน 106089

เดินทางมาก็มาก แต่ไม่สุขใจเวลาไปไหน เท่ากับได้เดินทาง "กลับบ้าน"

ต้องยอนอดีต ตั้งแต่สมัยเมื่อปู่ยังอยู่ ปู่ก็จะเก็บ "อะไรๆ ที่ไอ้เล็ก" มันชอบไว้ให้เสมอ เช่น ครั้งหนึ่งปู่เคยเก็บส้มโอปัตตาเวียไว้บนต้น จากแก่ เป็นสุก เป็นงอมมาก ขนาดว่า แกะออกมา เนื้อสมโอฉ่ำมาก (แฉะเลยล่ะ)

อีกครั้งที่ประทับใจ คือ เมื่อก่อน คนบ้านนอกจะกินไก่ก็ต้องฆ่าเอง เป็นไก่บ้านที่เลี้ยงๆ กันไว้นี่แหละ เราก็เป็นคนชอบกินไก่ต้มข่ามาก แม่ต้มได้อร่อยสุด ทั้งมัน เปรี้ยว หวาน เค็ม พอดีๆ (จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่สามารถหาใครที่ไหนมาต้มให้อร่อยเท่าได้เลย) แต่ปู่จะหวงไก่สุดๆ ใครจะเอาไปกินต้องรักมาก ถึงจะได้กินไก่ของปู่ ว่ากันขนาดนั้น ดังนั้น เมื่อพี่ชายมาโวยใส่ว่า อิจฉาไอ้ตัวเล็ก พอรู้ว่าเอ็งจะกลับบ้านปู่เตรียมเชือดไก่ไว้เลย พอมาถึงบ้านเอ็งจึงได้กินไก่ต้มข่าเลยในทันที ฉันจึงได้ทราบว่า ปู่ก็รักฉันเหมือนกัน (เหมือนที่หนูรักปู่เลย เพราะปู่เลี้ยงหนูมาตั้งแต่แบเบาะ แม้โดนปู่ฟาดด้วยไม้เรียวไปบ้าง แต่หนูก็ไม่เคยโกรธปู่เล๊ย คิดถึงอยู่เสมอ)

เดี๋ยวนี้ที่บ้านไม่มีใคร ทั้งปู่ ทั้งพ่อและแม่ ไปสวรรค์กันหมดแล้ว แต่หนูก็ยังดีใจมากเสมอเมื่อได้กลับบ้าน เพราะที่บ้านยังเต็มไปด้วยเรื่องราว ความหลัง กลิ่นไอของคนที่รักอยู่เต็มไปหมด พูดเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเบื่อ แต่ได้แค่ .... คิดถึง..เท่านั้น.... 

(อิอิ...คนแก่รำพึงค่ะ เพราะคนที่เริ่มพูดถึงฟามหลัง เขาว่าเป็นคนแก่..หุหุ)