ผมสอนเรื่องฝูงมดให้ลูกน้อยอนุบาล ฟัง.....
หมู่มดมาตอมข้าวสุกที่หน้าโต๊ะคอม..ลูกชายผมบอกว่า พ่อ..หายามาฉีดมดเร็ว
...ผมสอนลูกว่า อย่าฉีดยาเลยลูก สงสารมดนะ มดก็มีพ่อแม่เหมือนกัน ถ้าเป็นหนูไม่มีแม่ หนูจะทำอย่างไร เราก็เหมือนกับมด ถ้าลูกมดถูกฉีดยาตาย แม่มดจะร้องไห้ไหม พ่อมดจะคิดถึงลูกไหม .....
ลูกชายวันห้าขวบของผม นั่งฟังพูดต่อล้อกันไปเรื่อย ๆ ผมบอกลูกว่า แค่ใช้ปากเป่าไล่มด มันก็ไปแล้ว จากนั้น ลูกชายห่อปากเป่าลมไล่มด ฝูงมดตัวน้อย ๆ เคลื่อนคล้อยไป .....
ผมกำลังตามคำสอนของพ่อผม อย่าไปตีมันเลย ยุงนะ เพราะมันไม่มีนาทำ ปล่อยให้มันเกาะไปเถอะ ทนไม่ไหวก็ไล่มันไป ...
วันนี้ผมสอนเรื่องฝูงมดให้ลูกรักฟัง....
สอนด้วยวิธีปฎิบัติให้เห็นเป็นกิจวัตรนี่แหละนะคะดีที่สุด ขอชื่นชมคุณพ่อและคุณปู่ค่ะ
ขอขอบพระคุณคุณ โอ๋ อโณ ครับ นี่คือจิตวิญญานในความเป็นชนชาติไทย ผมมีเข้าใจได้ เมื่อผมเดินทางมาถึงจุดที่ได้มีหน้าที่เป็น พ่อ ในวันนี้ ครับ
ขอบพระคุณคุณ POO มากครับ ที่ให้ดอกไม้กำลังใจ
ขอขอบพระคุณ ท่าน ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์ ครับ ให้ดอกไม้ให้กำลังใจ ให้ความดีต่อกัน ครับ
พ่อ แม่ คือครูต้นแบบที่ดีที่สุด ...
เห็นด้วย เห็นด้วย เห็นด้วย