อนุทิน 105762

นึกถึงวันที่ ๗ เดือน ๗ ปี ๒๐๐๗

๕ ปีผ่านไปกับความพากเพียรในการตั้งใจเรียน เวลาทุกวินาทีมีค่า ไม่ให้สูญเปล่าไปแม้แต่วินาทีเดียว ไม่มีคำว่าท้อเข้ามาครอบครองในใจ 

มีแต่อดทน และมุ่งมั่น

เชื่อฟังพ่อแม่ครูบาอาจารย์ น้อมใจลงอย่างนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง เชื่อเลยว่าความกตัญญูนี่ทำให้เราก้าวไปถึงที่หมาย 

"สติ+ปัญญา" คือ อาวุธที่เราเพียรเหลาให้แหลมคมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ฝึกฝนตนให้ความเป็น "ตัวกู" มันเบาบางลงและจางหายไปแทบทุกวินาที โผล่มาเมื่อไร หากรู้ มันก็ดับ

แล้ว...

เราเหลือเวลาอีกเท่าไรนี่...