อนุทิน 105404

บีทีเอสสายสนามกีฬาฯ-วงเวียนใหญ่เที่ยวหนึ่งของบ่ายวันนี้ผู้โดยสารเต็มมาตั้งแต่ต้นทาง รู้สีกได้เมื่อฉันเปลี่ยนถ่ายจากสายหมอชิต-แบริ่งที่สถานีสยาม       เข้าไปยืนในรถได้เพียงอึดใจ ผู้มีน้ำใจลุกให้นั่ง เป็นชายวัยหนุ่มอายุไม่เกินสามสิบ  เมื่อฉันจัดตัวเองได้เข้าที่เข้าทางแล้ว จึงแอบไปสะกิดต้นแขนชายหนุ่มผู้นี้ พร้อมพูดว่า "ขอบคุณ นะพ่อหนุ่ม ขอให้มีความสุขความเจริญ" เพื่อตอบแทนน้ำใจงามของเขา

ชายหนุ่มทำสีหน้างุนงงนิดนิด แล้วเอ่ยเป็นภาษาปะกิดว่า "I don't understand." ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรฉันนึก แล้วรีบเปลี่ยนไปพูดภาษาเดียวกับเขา  บอกว่าลุงขอบใจมากที่ลุกให้นั่ง นี่แหละคือคำแปลเป็นไทยที่ตรงและชัดเจนที่สุด วิสาสาต่อกันไปอีกสองสามคำ จึงรู้ว่า หนุ่มคนนี้เป็นคนปิน (ฟิลิปปินส์) มาเที่ยวเมืองไทย

เหตุการณ์คราวนี้เท่ากับบอกว่า  ความมีน้ำใจของคน ไม่เกี่ยวกับชาติตระกูล หรือเผ่าพันธ์แม้แต่น้อย เตือนฉันให้สังวรว่า เราอายุมากแล้วจริง อย่าหลงว่าอายุเป็นเพียงตัวเลขอย่างที่ชอบพูดกัน ความแก่ก็คือความแก่ ไม่อาจเป็นอย่างอื่นได้