อนุทิน 104770

อีก ๑๙ วัน ผมก็จะมีอายุครบ ๖๐ ปี บริบูรณ์ ตั้งใจไว้ว่าจะทำบุญขึ้นบ้านหลังใหม่ที่เก็บเงินปลูกสร้างเมื่อคราวน้ำท่วมใหญ่ที่สุพรรณบุรี และทำบุญให้กับตนเองในโอกาสครบรอบคล้ายวันเกิดปีที่ ๖๐ ความหวังตั้งใจต้องมีอันยกเลิกเพราะลูกชายผมที่ป่วยยังต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ซึ่งยังไม่มีกำหนดออกจากโรงพยาบาล ผมเองก็มีงานที่ต้องแก้ปัญหาอยู่หลายเรื่อง ในเวลาที่ใกล้จัเกษียณอายุราชการก็ต้องเตรียมสะสางงานต่างๆที่ยังไม่เสร็จเรียบร้อย เพราะเมื่อเราพ้นหน้าที่ไปแล้วจะไม่มีโอกาสที่จะมาแก้ไข ก็ได้แต่ตั้งความหวังไว้ว่าวันเสาร์ที่ ๑๐ มีนาคม ซึ่งตรงกับวันเกิดจะได้มีโอกาสไปทำบุญถวายสังฆทาน ให้เป็นศิริมงคลกับตนเอง เมื่อครั้งที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ทุกๆวันที่ ๑๐ มีนาคม ผมก็จะทำอาหารด้วยตนเองสองสามอย่าง พร้อมข้าวและขนม ใส่ปิ่นโตขับรถจากนนทบุรีไปหาแม่ที่บ้านอัมพวา ตักข้าวใส่จานให้แม่กินข้าว เวลาไปก็จะให้ถึงบ้านตอนใกล้ๆ ๑๑ นาฬิกา แม่กินข้าวเสร็จแล้วก็จะกราบเท้าแม่ ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้แม่มีผ้าถุง ๑ ผืน เสื้อคอกระเช้า ๑ ตัว บอกแม่ว่าเป็นวันเกิดของหนู แม่จะดีใจและน้ำตาไหล ผมดีใจที่ได้ทำความดีกับแม่ เพราะผมเกิดมาไม่เคยเห็นพ่อ ไมเคยเรยกคำว่า "พ่อ"สักคำเดียว แต่ผมก็ภูมิใจที่เกิดเป็นลูกคนจน ลูกคนใบ้ที่ไม่ทำให้ แม่ เดือดร้อน วันนี้ผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน ผมยังคิดอยู่เสมอว่าพื้นเพของผมคือลูกคนบ้านนอก ลูกคนจน ลูกคนแจวเรือจ้าง ผมภูมิใจมี่เป็นลูกของแม่คนนี้ สวัสดีครับ

[นางสาว นุจจิรา สารจิตร]

ขอให้มีความสุขในวัยเกษียณนะค่ะ และยินดีด้วยกับการที่มีโอกาศได้ใช้คำว่า อายุ 60 ปีแล้วนะ(บางคนไม่มีโอกาสที่จะได้แก่ด้วยซ้ำไป)

[โต]

กตัญญูกตเวทีต่อบุพการีของเราเองบุญกุศลใหญ่หลวงครับท่านผอ.

ท่านยังดีมีแม่ให้กราบไหว้ ของผมพ่อแม่ตัวเอง พ่อตาแม่ยายไม่มีแล้วครับ ถือว่าท่านผอ.ยังโชคดีที่ยังมีแม่เหลืออยู่