อนุทิน 103509
bop
เขียนเมื่อ"กว่าจะถึงวันนี้ 1" ผมเรียนจบ ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ จากโรงเรียนวัดบางแคใหญ่ อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม โดยทั่วไปเขาเรียกขานว่า"บ้านนอก" ลุงเขย(นายพนม ปูรณานุนาค) ซึ่งรับราชการอยู่ที่กรมศุลกากร ได้ไปขอให้ผมไปอยู่ด้วยแล้วจะส่งให้เรียนต่อ ราว พ.ศ. ๒๕๐๕ แม่ผมแกก็หวังจะให้ผมได้เรียนหนังสือจึงยอมให้ผมไปอยู่ด้วย ก่อนที่จะไปอยู่กับลุงเขยที่กรุงเทพฯไปทำอะไรก็ไม่ทราบที่อำเภออัมพวา(ผมมาทราบภายหลังเมื่อเรียนอยู่ในชั้นมัธยมศึกษา)นั่นคือการขอรับเป็นบุตรบุญธรรม ผมถูกเปลี่ยนชื่อตนเอง ชื่อพ่อ ชื่อแม่และนามสกุล ดั้งเดิมของผมหมดสิ้น เมื่อวันที่แม่เสียชีวิตผมไม่มีโอกาสที่จะขอพระราชทานเพลิงศพให้กับแม่บังเกิดเกล้าของผมได้ ผมเสียใจแต่ได้จัดงานศพให้กับแม่อย่างดี จนได้รับการกล่าวชมจากญาติและชาวบ้านที่มาร่วมงานศพ แม่ผมเป็นคนจนอาชีพแจวเรือ จึงมีคนรู้จักมาก ผมต้องใช้ชื่อของลุงเขยเป็นชื่อพ่อ ชื่อของป้า เป็นชื่อแม่จนทุกวันนี้ผมไม่เคยลืมบุญคุณของคนทั้งสอง แต่ที่ผมไปอยู่ด้วยนั้นในสภาพของคนรับใช้ต้องตื่นแต่เช้าราวตีสี่ เปิดร้านเตรียจัดของ ติดเตาต้มน้ำหม้อกาแฟ หุงเข้า ไปซื้อของที่ตลาด ขัดรองเท้า เทกระโถนปัสสาวะ สารพัดแล้วจึงได้ไปโรงเรียนเดินเท้าจากบ้านไปโรงเรียนราวหนึ่งกิโลเมตร ชื่อโรงเรียนวัดสุทธาราม กลางวันต้องเดินกลับมากินข้าวบ้านและช่วยล้างถ้วยชาม แล้วจึงไปเรียนต่อในตอนบ่าย เย็นกลับมาถึงบ้านต้องไปหาบน้ำจากคลองบางใส้ไก่ห่างจากบ้านราวสี่ร้อยเมตร หาบน้ำมาใส่ตุ่มวันละ ๔-๕ ตุ่มๆละ ๖หาบ เพื่อใช้ภายในบ้าน ลุงเขยมีลูกชาย ๓ คน อายุมากกว่าผม ๑ คน น้อยกว่าผม ๒ คน ผมต้องทำทุกอย่างภายในบ้าน กว่าผมจะได้นอนต้องเก็บร้านทำความสะอาดร้านเสร็จก็ราวสี่ทุ่ม วันไหนฝนตกกลางคืนต้องลุกขึ้นมารองน้ำใส่ตุ่ม ผมคิดถึงแม่ทุกวัน กลางคืนนอนหนาวก็คิดถึงแม่ กว่าสามปีผมจึงได้กลับไปหาแม่ ก่อนกลับไปหาแม่ลุงเขยบอกให้เอาเงินจากแม่มาให้ด้วยความหมายก็คือที่ผมต้องไปอยู่กับลุงเขยคงมีสัญญากันไว้กับแม่ที่จะต้องให้เงินลุงเขยเป็นค่าอยู่กินที่บ้านของลุงเขย วันที่จะต้องกลับกรุงเทพฯผมนั่งรถไฟสายแม่กลอง-มหาชัย นั่งมาถึงมหาชัยผมก็นั่งกลับแล้วบอกแม่ว่านั่งหลับ เพราะผมไม่อยากกลับไปกรุงเทพฯสองสามวันลุงเขยก็มาตามผมกลับ ผมไปเรียนหนังสือต้องนั่งหลับในห้องเรียนทุกวัน บางวันลงไปนอนใต้โต๊ะด้วยความเป็นเด็กความอายจึงไม่มีในขณะนั้น เพื่อนๆชอบล้อผมอยู่เป็นประจำ ผมมีชื่อเล่น"ชื่อหลง" ความจริงก็เป็นชื่อจริงของผม เพื่อนๆจึงล้อมผมว่า"หลงหลับ" ผมต้องอดนอนทำงานหนักมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ผมสนใจเรื่องเกี่ยวกับงานช่าง ที่บ้านเมื่อคราวปลูกบ้านใหม่ ผมช่วยช่างเขาทำงาน เดินสายไฟ ต่อสายไฟ ผมทำได้ตั้งแต่ผมเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า ผมทำงานได้หลายอย่างเพราะดูและช่วยเขาทำ
ความเห็น (1)
อาจารย์คะ เพิ่งเข้าไปเห็นว่าอาจารย์ยังไม่เคยเขียนบันทึกเลย มีแต่อนุทิน ขออนุญาตแนะนำให้อาจารย์ลองดูจากเมนูข้างบนให้เลือกที่ "เพิ่มบันทึก"แล้วตั้งชื่อแต่ละบันทึกได้ตามที่อาจารย์ต้องการ เช่น "กว่าจะถึงวันนี้ 1" แล้วอาจารย์จะสามารถเลือกใส่คำสำคัญ เพื่อเอาไว้รวบรวมค้นหา จัดเป็นหมวดหมู่ได้ในภายหน้าด้วยนะคะ จะดีกว่าการเขียนเป็นอนุทินค่ะ อาจารย์ลองเลือกหาอ่านวิธีใช้ได้ที่บล็อกของน้องมะปรางที่ http://www.gotoknow.org/blogs/books/14443/toc และหากมีข้อสงสัยอะไรเขียนถามมาได้ที่ อีเมล หรือถามไปยัง [email protected] ก็ได้ค่ะ