อนุทิน 103491

รูไหม..เมื่อนึกถึงความตาย ฉันก็ยังหวาดหวั่นอยู่ดี เพราะฉันไม่แน่ใจว่าฉันได้ทำสิ่งดีๆครบหรือยัง ดังนั้นฉันจึงไม่พลาดที่จะจัดการความดีทุกครั้งที่มีโอกาส และสติระลึกรู้ทุกอริยบทที่ได้ฝึกปฏิบัติ บทเรียนค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้ว่าการเดินจงกลมในห้องนอนนั้นสามารถหลีกเลี่ยงยุงที่บินมากัด และเสียงปีกของมันที่หวีดหวือผ่านหูไปอย่างน่ารำคาญ อีกทั้งยังกระทบจิตให้คิดไปเรื่อยเปื่อยว่ามันจะเข้ารูหูฉันไหม ฉันขำขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงตรงนี้ เพราะใจฉันวิ่งกลับไปไร่ที่จอมบึง เห็นภาพตัวเองกำลังฉีดน้ำช่อมะม่วง มะม่วงกำลังออกดอกสะพรั่ง ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันควรฉีดน้ำให้ช่อมะม่วงอย่างไร แต่ทุกครั้งที่ฉันไปเยือน ฉันเฝ้ามองช่อมะม่วงทุกช่องที่สายตาจะพาไปถึง ช่อดอกที่แห้งกรอบบางช่อ ทำให้ฉันอดฉีดน้ำให้ไม่ได้ และบางครั้งถึงกับเด็กช่อนั้นทิ้งลงดิน อย่างง่ายดาย แต่ไม่เสมอไปนะ เพราะบางช่อก็เหนียว ต้องพิจารณาใกล้ๆจะพบว่ามันแอบมีลูกมะม่วงน้อยๆติดอยู่ที่ขั้ว 1 หรือ 2 ลูก รู้ใจหายนะ ที่ทำร้ายเขา และเกิดความคิดว่าเราไม่ควรไปเด็ดเขาทิ้งถึงเวลาก็ร่วงหล่นไปเองตามสภาวะ คงไม่ต่างกับตัวเอง