อนุทิน 102047

เมื่อบุคคล หรือ กลุ่มบุคคล เจออคติ คือ ความลำเอียง ครอบงำจิตใจ อันคือ

• ลำเอียงเพราะรัก
• ลำเอียงเพราะชัง
• ลำเอียงเพราะหลง
• ลำเอียงเพราะกลัว

ในใจ ใครใด มีอคติอย่างไร...ต่อใคร ก็ย่อมแสดงออก...ตามสัมมาปัญญา ตามมิจฉาปัญญา ตามที่ตนมีอคติ...

เมื่อแสดงออกไปแล้ว ตัดสินใจไปแล้ว จะเสียใจภายหลัง หรือจะอย่างไรต่อไป นั่นก็จะคือ มโนธรรมสำนึกแห่งตน จะค่อย ๆ บอกตน สอนตนให้ตื่น ให้รู้ ให้เบิกบาน หรือหลงทางต่อไป

หากชัดแท้ในจิตแน่ ๆ ว่า กิจใดที่กระทำอยู่ จิตของเรา เจตนาของเราอยู่เหนืออคติ...โดยแท้แล้ว ก็พึงประมาณโดยสัปปุริสธรรมให้จงดี และมั่นคงเท่าที่เรามีสมรรถนะ ความสามารถ