อนุทิน 102038
panchatan
เขียนเมื่อ“เสริฐตอนนี้ออกจากบ้านบ่อยไหม”
“ก็บ่อยเหมือนกัน ไปหาหมอบ้าง ออกไปซื้อของกินบ้าง”
“ไปไงล่ะ"
"หาหมอส่วนใหญ่บัติเขาเอารถมารับ แต่ถ้าไปตลาดก็พ่วงมอร์ไซต์ “
“ ไม่เอา...ไม่เอา เราว่าต่อไปอย่าพ่วงมอไซต์อีก มันอันตรายมาก รู้ไหม เสริฐอายุตั้งแปดสิบแล้ว”
“ใกล้นิดเดียว บ้านฉันไปตลาดประชานิเวศน์ แค่สองสามร้อยเมตรเอง คนขับมันเก่ง”
“ยมพระบาล ไม่รู้จักใกล้ไกลหรอกนะเสริฐ โอกาสพลาดมีมาก เกิดซวยจบเห่เลยว่ะ”
“ไม่แล้วนะเสริฐ อย่าทำอีก ความจริงไม่ใช่เรื่องฉันเลย แต่ฉันรักเสริฐ แก่แล้วให้อาหารมันมาหาเราสิ จ้างมอไซต์ไปซื้อให้ก็ได้ อยากกินอะไร แค่บอกเขาไป ขี้เหนียวทำไม มีเงินไม่ใช้ตอนนี้ เดี๋ยวหมดเวลาใช้นะ หมูก็มีเรือน โตตั้งตัวได้แล้ว ไม่ต้องห่วงเขาหรอก”
เป็นบทสนทนาที่ฉันพูดกับประเสริฐเพื่อนซี้ ที่คบกันมายาวนานมาก ตั้งแต่เรียนชั้นประถม เขามีรถส่วนตัวแต่ไม่สะดวกขับ ประเสริฐ อายุย่างเข้า ๘๐ ปี ส่วนฉัน ๗๕ ปีเต็ม เป็นเรื่องของคนแก่ซึ่งมีความห่วงใยกันและกัน
ความเห็น (1)
สุดยอดทั้งสองท่านเลยค่ะ