อนุทิน 101855
ภูสุภา
เขียนเมื่อเรื่อเรืองดั่งทองทา บอบบางสง่าท้าแดดลม สูงต่ำแทรกแซมผสม ห่มเนินเขาทั้งเหวชัน
คือเธอคนเจียมตน คงทนคอยปลอบขวัญ ประดับโลกไร้รางวัล ค่าของมันมากเกินใคร
ยากไร้ผู้เหลียวแล หมายแค่แสงตะวันไล้ อบอุ่นยังแผ่ให้ พราวไสวระยับตา
ดอกหญ้างามดั่งทองทา
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น