อนุทิน 101770

ร้านกาแฟถนนนิมมานเหมินทร์..สืบเนื่องจากกระทู้นี้ โฉบเข้าเรื่องร้านกาแฟ สารพัดดอย..ดอยช้าง ดอยตุง ดอยวาวี ดอยปุย (ยังไม่มีดอยสุเทพ :-)  หลับตานึกถึงกลิ่นกาแฟกรุ่นๆ ในอากาศสบายๆ ยามเช้า และยามกลางคืน..
ข้าพเจ้าผูกพันกับร้านกาแฟแถวนิมมานฯ

เป็นที่นั่งทบทวนตนเองลำพัง มองไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอยในวันที่ชีวิตอยู่ในช่วงต่ำสุด ไม่รู้จุดหมาย..
แต่ต่อไป คงเป็นที่สนทนา แลกเปลี่ยนเรียนกับกัลยาณมิตร เพื่อเป้าหมายที่บัดนี้
แจ่มชัด และอบอุ่นยิ่งนัก..

ภาพจากhttp://www.learners.in.th/blogs/posts/395838

[Wasawat Deemarn]

ยังมีอีกหลายร้านที่คุณหมอต้องไปโฉบครับ ;)...

[โอ๋-อโณ]

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองในช่วงแบบนี้เลยค่ะ เหมือนจะเป็นขั้นตอนหนึ่งของคนเรียน PhD หรือเปล่าไม่รู้นะคะ แล้วมันก็จะผ่านไปให้เราได้รับรู้เรื่องราวเดียวกันนี้ในรุ่นต่อๆไป สู้ๆค่ะ

"วันที่ชีวิตอยู่ในช่วงต่ำสุด ไม่รู้จุดหมาย.." จะยังคงมีผ่านมาในชีวิตเราอีกเรื่อยๆค่ะ พี่โอ๋ขอยืนยัน (ในฐานะคนที่แก่กว่า...) 

[ธิ]

สงสัยจะแก่กว่าเหมือนกัน

ช่วงต่ำสุดของเรา อาจน่าสบายกว่าของใครอีกหลายคน

ฟ้าสว่างรอเราอยู่เสมอ ๆ และเสมอ

[ป.]

ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ และกำลังใจค่ะ

มื่อมองเห็น "จุดต่ำสุด" นั่่นหมายถึงได้ผ่านจุดนั้นมาแล้ว

แม้ ณ จุดที่อยู่ปัจจุบัน อาจไม่ใช่จุดสูงสุด (เรายังไม่รู้อนาคต)

ก็เป็นชัยชนะอย่างหนึ่งนะคะ..

[ทิมดาบ]

ระยะทางนับพันกิโลเมตร...แน่นอนมันไม่ราบรื่นตลอดเส้นทาง

(1 ใน 36 ประการ...พระบรมราโชวาทของในหลวง)

ใช้อารมณ์ (เหงา) เป็นแรงขับเคลื่นแรงบันดาลใจนะครับ

เอาใจช่วอาจารย์หมอเสมอครับ

สู้ ๆ สู้ตาย ครับ

[ป.]

ขอบคุณสำหรับพระบรมราโชวาทค่ะ คุณหมออดิเรกเป็นแบบอย่างที่ดีของคนทำการ ดั่งงานอดิเรก :-)