อนุทิน 101434

มองเห็นสุขยามเมื่อเราอยู่ตัวคนเดียว พูดภาษาเขาไม่รู้เรื่อง กับการที่ต้องทำอะไรต่อมิอะไรที่ยากเย็น ทั้งที่ง่ายมากเมื่ออยู่บ้านเรา เช่นเปิดบัญชีธนาคาร หาหอพัก หาคนค้ำประกันค่าหอพัก หาสวัสดิการรักษาพยาบาล เดินหลงทาง นอนบ้านคนอื่น โฮมสเตย์ ไม่ควรทำเสียงดัง อาบน้ำน้อย ๆ ตื่น และนอนเป็นเวลา ทำงานและเรียนรู้งานให้สมกับรับมอบหมายมา และพบอาจารย์ที่รอบรู้และเปี่ยมเมตตา คิดหาสารอาหารกินให้ครบโดยประหยัดที่สุด ยืนเดียวดายท่ามกลางผู้คนที่เหนื่อย เพลีย และหงุดหงิดในรถไฟใต้ดิน เขาพร้อมเสมอจะมีเรื่องกัน... มองเขาแล้วคิดว่าคนไทยเรามีความสุขกว่ามาก...ถึงน้ำจะท่วมบรรลือโลกแบบนี้ก็เถอะ

[ป.]

อ่านแล้วคิดถึง ร่มสีดำในฝนปรอยๆ ของลั้นดั้น

เป็นกำลังใจให้คะ

การพบความลำบากต่างแดนเป็นประสบการณ์ชีวิตที่มีค่านะคะ