อนุทิน 100461

ได้เวลาเข้านอนแล้วน่ะ..เจ้าก่อกาล.. เสียงตามสายมาจากจะนะ พ่อโทรมาบอกเล่าเรื่องราวที่บ้านให้ฟังว่าวันนี้พ่อไปไหน แม่ไปไหน ทำอารัยกินกันบ้าง แล้วก็สั่งให้นอน นี่แหละน้า…ที่เค้าบอกว่า…ถึงตัวไกล แต่หัวใจใกล้กัน…พ่อโทรมาทุกวันก่อนนอน คำพูดในแต่ละวันก็ออกจะคล้ายกัน เสร็จงานกี่โมง? กินไรยัง? อยู่กี่คน? อาบน้ำยัง? วันนี้ไปไหนมา? นักท่องเที่ยวชอบไหม? ได้ติ๊บไหม? เงินพอจ่ายไหม? พรุ่งนี้มีงานยัง? เป็นคำถามที่ถูกถามทุกวัน แต่น้องกาลเองก็ยินดีตอบทุกคำถามเช่นกัน รู้สึกว่าพ่อมาตรคนนี้น่ารักที่สุดในโลกเลย เอาใครมาแลกก็ไม่ยอม ตั้งแต่เล็กจนโตน้องกาลยังไม่เคยเลือกทางเดินของตัวเองเลย คอยทำตามที่พ่อ แม่ แล้วก็พวกน้า ๆ ขอให้ทำ แต่น้องกาลก็ชอบน่ะ เพราะผู้ใหญ่เค้าก็คิดดีแล้วว่าอย่างไหนดีหรือว่าเหมาะกับเรา จนกระทั้งเรียนจบ อิสระภาพที่คนเป็นพ่อหยิบยื่นมาให้ พร้อมกับกำลังใจที่เต็มเปี่ยม เค้าคงคิดดีแล้วเนอะว่าเราควรที่ไปเจออารัย ๆ ด้วยตัวเองบ้าง มัวอยู่แต่ในโอวาทมากเกินเดี๋ยวก็ดูแลตัวเองไม่ได้ อายุเราเองก็ไม่ได้น้อย ๆ แล้ว แต่ทำไมความคิดเรายังออกแนวเด็ก ๆ อยู่เลย นี่คือปัญหาใหญ่ที่ต้องรีบแก้ไขด่วน ^___*