๑๗๙. น้ำท่วม ๒๕๕๔ ราวกับภัยสงครามที่ไม่สามารถต่อสู้ได้
ผมอยู่ที่เชียงใหม่ แต่ขณะเดียวกัน ก็ร่วมกับเครือข่ายจัดงานรำลึก ๑๐๐ ปีชาตกาลหลวงพ่อเทียนและเครือข่ายชมรมชีวเกษม เพื่อศึกษาการเจริญสติภาวนาและกระบวนการเรียนรู้จากการพัฒนาด้านใน กับการพัฒนาชีวิต การงาน และการสร้างสุขภาวะสาธารณะของชุมชนระดับต่างๆ ที่จังหวัดสุพรรณบุรี ๑๔-๒๔ ตค.นี้ด้วย เลยจำเป็นต้องหาข้อมูลเดินทางเข้ากทม.กับการไปร่วมงานในช่วงท้ายของโครงการ ทำให้ได้รับรู้สถานการณ์ของผลกระทบจากน้ำท่วมผ่านทุกข์ยากของญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง และคนรู้จัก เพื่อนที่เคยร่วมงานกันที่มหิดลศาลายาหลายคนแทบไม่ได้หลับได้นอน ทั้งต้องออกไปช่วยชาวบ้านและต้องขับรถไปหาที่จอด ขนของและหาที่นอนหนีน้ำท่วม ชาวบ้านหลายคนที่นครสวรรค์เสียทรัพย์สินแบบบล่มสลาย เสียชีวิต ทั้งจากจมน้ำ อุบัติเหตุ และไฟช็อต ทุกแห่งในแหล่งน้ำท่วมในกรุงเทพฯและต่างจังหวัดจะต้องถูกตัดไฟ หุงข้าวกินไม่ได้ คนแก่ เด็ก คนป่วย แร้นแค้นและระส่ำระสาย ราวกับถูกปิดล้อมให้อยู่ในสภาพอย่างนี้มาแรมเดือน
เหมือนช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒ ที่เข้ายุค "ข้าวยาก หมากแพง" มากครับ
เราถูกถล่มด้วยอาวุธหนักเพียงชนิดเดียว นั่นคือ "น้ำ"
และถูกถล่มซ้ำ ด้วย "น้ำมือมนุษย์" ด้วยกัน ;)